Valentijn

Valentijn weer achter de rug, weg de suikerzoete advertenties in alles wat leesbaar is. De commercie weet zo langzamerhand ook dit “feest” op te kloppen tot manische proporties: “GVD lul, je hebt geen Valentijnskadootje!!!”, “Ehm, schatje…luister…”.

In mijn nieuwsgierigheid naar welke heilige voor dit feest weer uit een stoffige kast is getrokken, stuitte ik op de volgende legende:

“Een jong paar kwam bij bisschop Valentijn met het verzoek hen te trouwen. De man was een heidense soldaat, de vrouw een Christen. Valentijn vond de liefde zwaarder wegen dan de wetten van de keizer en huwde het stel. Al gauw kwamen meerdere paren met hetzelfde verzoek. Hij werd aangegeven en gearresteerd. Toen hij voor de keizer moest verschijnen probeerde hij die te bekeren. Claudius voelde zich beledigd en liet Valentijn martelen en onthoofden. Dat gebeurde op 14 februari, maar het jaar is onduidelijk. Voor het vonnis werd uitgevoerd, zag hij nog kans het dochtertje van de gevangenisbewaarder een briefje toe te stoppen. Van je Valentijn, stond erop.”

Valentijn dus als een omverwerper van de heilige zuilen in naam der liefde!

Volgend jaar date ik met Valentijn graag een vrouw met hoofddoekje, zal ik geen moment moeilijk over doen als zij niet begint over haar maagdelijkheid.

(Bron: Wikipedia)

Carnaval

Ik ben niet zo van de spookpakken, feestneuzen en Geert Wilders pruiken: kortom carnaval. Toen ik vanmorgen in mijn Adam&Eva kostuum ontwaakte kon ik het echter niet laten, toch weer mijn Gerrit-Jan identiteit uit de kast getrokken.

Carnaval, nee dank u.

Waarom dan toch elke morgen weer dat dralen
zo tussen nacht en koffie in, mezelf aantrekkend
met het zacht verlangen naar een ander.

De Nacht

Ik op mijn fietsje, muziek op mijn oren en een man die me gebaart te stoppen. Zijn gebaren worden woorden nadat ik mijn koptelefoon heb afgezet. Met een lijstje in zijn handen begint hij zijn relaas; “het Leger Des Heils zit al 2 nachten vol, plek B kom ik niet in omdat ik geen harddrugs gebruik, plek C kost 5 euro die ik niet heb, plek D…etc.” Bij het afwerken van zijn alfabet valt het me op hoe hij 3 boeken onder zijn arm geklemd houdt (ook zijn enige bagage). Zonder verdere woorden geef ik hem 10 Euro. Hij stelt zich voor als Joseph uit Johannesburg.

Naastenliefde kronkelt zich in rare bochten.
Nee, is geen boekenwijsheid (die 3 boeken dus wel zo’n bocht…)

wellicht

En ja, wellicht is dat het doel van mijn schrijven...de woorden schofferen, onderuit halen die boel...arme ik.

Ik ben voor de blik die u me toewerpt.
Ogenblikken…

Goddelijke metafoor

Zomaar een gedachte:

Een soort sociaal experiment wordt opgezet in Amsterdam, de gehele bevolking gaat 4 maanden “meespelen” in een documentaire. Iedereen blijft gewoon zijn dagelijkse ding doen maar krijgt voor dit “meespelen” een heel behoorlijke vergoeding. Niemand heeft de hoofdrol (aangezien er niet wordt ingezoomd) en we blijven dus allemaal in onze vertrouwde bijrolletjes (ja ik weet het, arme Katja Schuurman). Tussen de middag echter wordt iedereen verwacht in een immense crew-tent alwaar bedrijf X een uitstekende catering verzorgt, diegene die hier niet verschijnen worden (laten we zeggen) gedeporteerd naar Rotterdam. Na die 4 maanden wordt dit grootschalige filmexperiment exclusief uitgezonden in ( u raadt het al) Amsterdam.

Ehm….hoor ik u denken
Word ik hier even genept denken de slimmeriken.

Ik zei het al…zomaar een gedachte.
Of zou iedereen toch net een tikkeltje bewuster leven??

2008

En ik zag hem gaan, puffend blies hij zijn laatste adem uit, happend naar wat er niet meer is. Tegelijkertijd ontstond uit dit vacuüm iets nieuws, schreeuwend alsof de onmisbaarheid al bewezen is. De reclame beheerst dit principe als geen ander; “Nu nog nieuwer, niet alleen met vleugeltjes maar ook met geavanceerd doorstroomgootje”.

En toch, gelukkig geloof ik ook dit jaar weer dat ik vleugeltjes krijg en lekker doorstroom.

De zwijger

De zwijger stemt toe.
De zwijger verwaarloost de woorden.
De zwijger denkt woorden
voordat hij zwijgt.
De zwijger beeldt zich in.
De zwijger droomt.
De zwijger stroomt over.

De zwijger bedenkt woorden
die klinken als stilte
en stilte bedenkt niemand
die is er of niet.

Stil is de zwijger.

Koud

Nu het winter wordt
blijkt het weer vies
tegen te vallen.
Er was toch
opwarming belooft?

Stom hoor

Maar toch weer
mijn kachel hoog
handschoenen aan
muts op de kop.

Stom hoor
en ook zo ouderwets…

Dwalen (vrijheid?)

Ik ben een dwaler en ga daar gewoon van genieten”. Zo dat staat als een huis, om er maar weer eens een paradox tegenaan te gooien. Klaar met mezelf in een vaste vorm willen gieten, klaar met die eindeloze spiegelgevechten in mezelf, waarbij de een het huis wil bouwen en de ander een vuurtje stoken (god, wat is er vandaag veel hout!).

(Een herinnering plopt op…)

Vond Lucky Luke altijd een geweldige strip. En kon tijden naar het laatste plaatje turen waarop hij zijn melancholische liedje zingt en richting horizon verdwijnt. Maf eigenlijk, want dit plaatje is volgens mij in alle albums precies hetzelfde, en toch (of misschien juist) is het dit beeld dat mij zo’n krachtig gevoel van gelukzaligheid gaf. Aan veel mensen mijn gevoel van melancholie proberen uit te leggen, kom er nu achter dat ik dit niet beter kan verwoorden dan d.m.v. dit beeld. Alle avonturen die Lucky Luke meemaakte, allemaal anders en daarna de vrijheid tegemoet. Maar alsof mijn held dit niet aankan, (want ja wat doe je dan als je geen held bent maar gewoon vrij) dus herhaling, op herhaling op herhaling. Zijn vrijheid verwordt hiermee tot een cliché en dus zoiets als tv-kijken nadat je klaar bent met werken.

Ga ik een huis bouwen of toch een vuurtje stoken?

Reclame

Een kip KAN niet kiezen
maar JIJ wel!

(wordt ik hier hopeloos overschat!)

De ware helden

Deze 2 kinderen zijn de ware helden, laat ze dit ook blijven als ze ouder worden. Ware helden omdat ze protesteren tegen een van de eerste illusies die ze wordt afgenomen, na dit nieuws buigen ze niet wijs hun jonge hoofdjes in een vaag besef van de volwassen ratio die hun wordt aangeboden. “Nee, wij willen niet gelouterd worden door ‘waarheden’ maar elke dag zien als een nieuw cadeautje” had ook op het spandoek kunnen staan. Laat ze na hun eerste ontluisterende ervaring in de liefde weer de straat opgaan, op het spandoek dan een tekst als “de liefde bestaat”. Laten we met zijn allen de straat opgaan en demonstreren, zie nu in gedachte stervende mensen in ziekenhuisbedden of rolstoelen geduwd door verpleegsters, hele straten vol gezucht en gekreun. Ik zie een spandoek met de tekst “het leven bestaat”, daarnaast een nog net niet stervende man met een laatste glans in zijn ogen, op zijn spandoek: “Sinterklaas bestaat”. Ik kijk nogmaals en denk het jongetje van de foto te herkennen 70 jaar later.

Zo zonder woorden...

De nuance is vaak moeilijk te vangen in taal, zeker als je het hebt over het spel tussen man en vrouw. Hoe omschrijf je een verhouding? Aan de ene kant van het spectrum heb je de one-night-stand, een als het goed is gezellig samenzijn waarbij het vooral de lust is die bloeit. “De relatie” nestelt zich ergens aan de andere kant van het spectrum, ook wel liefdesrelatie genoemd omdat hierbij naast lust sprake is van verliefdheid/liefde. Tot zover lijkt alles me duidelijk en overzichtelijk. Maar hoe zit het met die gebieden daartussen, het is leuk samenzijn, de seks is fijn en er is sprake van genegenheid en vertrouwdheid echter zonder liefde of verliefdheid. Dit zou je “optellenderwijs” kunnen aanduiden met een two-night-stand, three-night-stand, four-night-stand, etc. Maar u snapt de frictie, er is meer. Ook de term relatie is hier niet op zijn plaats omdat er geen sprake is van die wederzijdse verstrengeling, geen sprake van “samen een toekomst dromen”.
Vriendschap-plus heb ik een tijdje als aanduiding gebruikt, pure armoede omdat juist het platonische de basis is van vriendschap. Relatie-min klinkt wel weer heel armoedig, als een gemis of je triestig aftrekken in de badkamer. “Beminnen” vind ik een van de mooiste Nederlandse woorden, minnaars dan misschien? Daarvoor moet er nog altijd sprake zijn van een relatie naast een relatie, valt dus ook af.

Zucht, ik weet het niet…
Tips?

Biechten

Vandaag mijn mobieltje verloren, wat natuurlijk een vrouwelijk lichaamsdeel is (dat woord ja) en de vraag oproept of ik nog wel besta. Als je een lichaam beschouwt als “iets dat we altijd met ons meesjouwen” dan was mijn mobieltje hier een onderdeel van (net als shag, aansteker en portemonnee, maar dit terzijde). Vanavond mijn eigen mobiele nummer gebeld, een stem die me vaag aan mezelf deed denken sprak iets over “niet aanwezig zijn”, etc. Een voicemail die ik dus waarschijnlijk nooit meer kan veranderen (de kans namelijk dat mijn mobieltje in Amsterdam weer bij mij terecht komt…) en waar gesproken boodschappen in zullen verdwijnen als een soort “verbaal zwart gat”.

Dus mocht je de behoefte hebben mij eens goed de huid vol te schelden, me nu toch echt eens de waarheid te vertellen, of gepassioneerd de liefde willen verklaren (tja, verlegenheid hè) nu is je kans. Mijn voicemail luistert geduldig en zwijgt in mijn richting als een ouderwetse biechtpastoor.

Doe maar, lucht op….

Bewegingen

Vandaag voor het eerst sinds tijden naar fitness geweest. Vanaf de cardio-apparatuur kijk je uit op een ernaast gelegen bouwterrein, 3 grote hijskranen doen hun ding en stampen in samenwerking met allemaal kleine mannetjes heel grote kantoorflats uit de grond (de “beruchte” Amsterdamse Zuidas). Ja, een stad is als een mens, "work in progress", en fitness eigenlijk een soort van hijskraanbestuurder spelen, “mwah…kan nog wel 5 kilo bij”.

Langzaam wordt het donker en komen er mannen in pak binnen die zich omkleden, de bazen van de hijskranen en de kleine mannetjes. Nu de kleine mannetjes moe zijn, komen ook zij hier tillen en hun rondjes draaien. We zweten allemaal samen en bouwen om de tijd voor te blijven, uitgewoonde panden worden keer op keer gesloopt om plaats te maken voor iets anders.

Nieuwer dan nieuw stap ik even later naar buiten, adem diep in en als vanzelf ook weer uit. Voel me even één met het ritme...

Getijden

En dan...wordt je plotseling weer opgepakt door die golf die je even tevoren mee omlaag nam. En weer zag je het niet aankomen, is er geen vinger te leggen op het waarom. Het lijkt allemaal een kwestie van blijven drijven….golven, wolken, de zon en sterren, alles blijkt steeds meer een mysterie waaraan ik overgeleverd ben. Klein maar met grote ogen laat ik me tillen….sluit mijn ogen als een schorre meeuw zijn mantra laat weerklinken.

Ridders en Prinsessen

Was als kind een grote fan van de serie “Ivanhoe” en ben bang dat ik dat stadium nog niet helemaal ontgroeit ben. In mijn lagere-schooltijd-bedje droomde ik mezelf vaak in de positie van ridder, vechtend met de slechteriken die veilig en duidelijk altijd in het zwart gekleed waren. Witter dan wit als ik was moest ik dan de bijna in zwijm vallende prinses redden. Die zwaardgevechten speelde zich vaak af op trappen en net als in de serie zorgde ik er dan voor dat ik hoger stond dan mijn tegenstander, al vroeg begreep ik intuïtief dat vanaf die plek de kans op serieuze verwondingen veel kleiner is.

Was alles nog maar zo overzichtelijk! Was het maar metaal dat mijn hart doorboorde i.p.v. de onstoffelijkheid van het psychische. Wanneer besefte ik dat het nepbloed was dat er vloeide?

Kuchende Goudvis website

Ja hoor, hij is in de lucht. Site is nog wel in wording en het materiaal dat er nu te vinden is bestaat uit oud materiaal. Maar in de toekomst wil ik hier vooral flash en foto's plaatsen, houd dit dus in de gaten...

De Kuchende Goudvis

Nachtvlinders

Waarom vliegen nachtvlinders zich dood in een kaars of andere hete lichtbron?

’s Avonds buiten zittend bij een kaars en een wijntje zie je het gebeuren, “seks, drugs en rock en rollend” komt het beestje aanvliegen om na een paar laatste rondjes het tijdelijke voor het definitieve te verruilen. Wat is dit kamikaze instinct toch? Kan me niet voorstellen dat ze in de nachtvlinderwereld Herman Broods hebben om zich aan te spiegelen, de term “live fast, die young” zul je zo’n mot niet horen uitschreeuwen, maar toch keer op keer een raar plofje en even die barbecuelucht die vegetariërs laat blozen. Suf ook toch? Ben je als nachtvlinder geboren en ga je constant op zoek naar licht, was dan gewoon geboren als mus ofzo…

Het antwoord lieve Bloglezers, was ook dit keer weer op Google te vinden:

“Nachtvlinders hebben redelijk grote ogen. Net als bij andere insecten zijn het samengestelde ogen, het is een bolletje, bestaande uit tientallen afzonderlijke ogen die samen een soort mozaïekbeeld vormen. Men heeft ontdekt dat ze zich waarschijnlijk oriënteren met behulp van de maan of de sterren. Ze zijn in staat de hoek te meten tussen de richting van waaruit het licht van de maan komt en hun vliegrichting en proberen op hun reis die hoek constant te houden. Bij maanloze nachten gebruiken ze hier sterren voor. Het lijkt een beetje op de manier waarop trekvogels zich oriënteren.”
“Omdat ze bij maanlicht een vaste hoek proberen vast te houden t.o.v. het licht van de maan, raken ze in de war wanneer ze in de buurt van mijn lamp komen. Ze proberen waarschijnlijk om ook daar die constante hoek vast te houden, maar dat betekent in de praktijk dat je in een soort spiraalbaan richting lamp gaat. En dat zie je ook: boven de lamp hangt een hele verlichte zuil van nachtvlinders, die al spiraliserend naar beneden komt richting lamp.”
(bron: Uit het nachtleven van Opsterland)

Tja, dit had ik in mijn wildste fantasieën niet kunnen bedenken! Alsof een foutje in de software van tomtom duizenden mensen het ravijn injaagt i.p.v. naar hun schoonmoeder…

Woordenloos

Het leven is een merkwaardige stroom van allerlei tegengestelde krachten. Juist op het moment dat mijn geloof in woorden zijn ultieme dieptepunt bereikt laat iemand me via een mailtje weten dat hij mijn gedichten mooi vind en er een wil plaatsen.

nachtvlinder

Voor Jet

Soms moet het eerst herfst worden...

Vandaag een heerlijk zonnetje die de herfst van zijn betere kant laat zien. Autoradio hard aan, voet stevig op het gaspedaal en het raampje helemaal open. Bruine verdroogde blaadjes verwaaien op de snelweg en regelmatig slaan er een paar tegen mijn voorruit waarna ze hun tocht vervolgen, dit heel anders dan vliegen die slechts een bloedvlek achterlaten en het daar bij laten. Dromerig bedenk ik me dat wat dood is tijd nodig heeft om te verwaaien voordat de helderheid terugkeert, veel meer dan levende dingen wordt het dode bekeken als vanachter glas, als je maar lang genoeg kijkt wordt het zicht steeds waziger en troebeler.

Vrij naar citaat: ‘spoken ontstaan als iets of iemand niet goed is begraven’ (uit: Zen en de kunst van het motor onderhoud)