Zendtijd voor politieke partijen

Een groot wijds strand, een man langs de kustlijn stijf in pak en met veel te glimmende schoenen voor deze plek. Zijn gezicht suggereert diepte zoals dood water dat doen kan. Hij zet een paar stappen langs de kustlijn, onwillig lijkt het wel, zijn stijve motoriek als een pierrot achter zich aanslepend. De camera volgt plots een zwerm meeuwen en verbeeld de suggestie van net in een vloeiend en vanzelfsprekend geheel. Want dat moge duidelijk zijn, die man op het strand staat voor de grote V ( 2 v’s maar liefs). Maar niks geen blijheid, losheid of zelfs maar openheid. Nee, hier staat een man met een grote missie, nadat hij alle dijken op gaatjes heeft gecontroleerd (hij wilde zo graag eens zijn vinger erin stoppen) bewaakt hij nu ons strand. Ach, laat die man hoor ik u denken.

Zou een hond niks voor Geertje zijn?

Dwalen (vrijheid?)

Ik ben een dwaler en ga daar gewoon van genieten”. Zo dat staat als een huis, om er maar weer eens een paradox tegenaan te gooien. Klaar met mezelf in een vaste vorm willen gieten, klaar met die eindeloze spiegelgevechten in mezelf, waarbij de een het huis wil bouwen en de ander een vuurtje stoken (god, wat is er vandaag veel hout!).

(Een herinnering plopt op…)

Vond Lucky Luke altijd een geweldige strip. En kon tijden naar het laatste plaatje turen waarop hij zijn melancholische liedje zingt en richting horizon verdwijnt. Maf eigenlijk, want dit plaatje is volgens mij in alle albums precies hetzelfde, en toch (of misschien juist) is het dit beeld dat mij zo’n krachtig gevoel van gelukzaligheid gaf. Aan veel mensen mijn gevoel van melancholie proberen uit te leggen, kom er nu achter dat ik dit niet beter kan verwoorden dan d.m.v. dit beeld. Alle avonturen die Lucky Luke meemaakte, allemaal anders en daarna de vrijheid tegemoet. Maar alsof mijn held dit niet aankan, (want ja wat doe je dan als je geen held bent maar gewoon vrij) dus herhaling, op herhaling op herhaling. Zijn vrijheid verwordt hiermee tot een cliché en dus zoiets als tv-kijken nadat je klaar bent met werken.

Ga ik een huis bouwen of toch een vuurtje stoken?

Meshes of the afternoon - deel2

Handshake

Deze animatie over liefde en vrijheid is gemaakt door Patrick Smith. Vind dit een waanzinnige animatie; dit verhaaltje had zich overal af kunnen spelen maar wordt hier gesitueerd bij een bushalte, mooi mooi!

Doet mij denken aan de "bushalte" datingsites. Las een tijdje geleden ergens een artikel over deze sites (waar ik trouwens zelf ook ervaring mee heb), hierin wordt gesteld dat deze eerder meewerken aan de toename dan aan de afname van het aantal vrijgezellen. Zo'n datingsite is namelijk een hele grote virtuele "bushalte" waar het wel heel makkelijk wordt om anderen aan te spreken voor een wijntje of iets nog dichter bij het bed...Dus als dan na de verliefdheid deze persoon niet alleen maar positieve eigenschappen blijkt te bezitten is de stap terug naar de bushalte zo gemaakt.

Nu is het natuurlijk de tijdsgeest die de datingsites voortbrengt en niet vice versa.