Biechten

Vandaag mijn mobieltje verloren, wat natuurlijk een vrouwelijk lichaamsdeel is (dat woord ja) en de vraag oproept of ik nog wel besta. Als je een lichaam beschouwt als “iets dat we altijd met ons meesjouwen” dan was mijn mobieltje hier een onderdeel van (net als shag, aansteker en portemonnee, maar dit terzijde). Vanavond mijn eigen mobiele nummer gebeld, een stem die me vaag aan mezelf deed denken sprak iets over “niet aanwezig zijn”, etc. Een voicemail die ik dus waarschijnlijk nooit meer kan veranderen (de kans namelijk dat mijn mobieltje in Amsterdam weer bij mij terecht komt…) en waar gesproken boodschappen in zullen verdwijnen als een soort “verbaal zwart gat”.

Dus mocht je de behoefte hebben mij eens goed de huid vol te schelden, me nu toch echt eens de waarheid te vertellen, of gepassioneerd de liefde willen verklaren (tja, verlegenheid hè) nu is je kans. Mijn voicemail luistert geduldig en zwijgt in mijn richting als een ouderwetse biechtpastoor.

Doe maar, lucht op….