Schuim

Een gedicht van "zinnen verzetten". Op haar blog speelt ze met taal zoals een kind met klei, zonder hierbij overigens iets aan intelligentie in te boeten.

Schuim

ik wikkel je in
m'n zachtste droom.
het is mooi geweest
morgen breng ik je terug.

niet omdat ik je zat ben
maar omdat ik
nooit genoeg van je
zou hebben gekregen.

ik honger naar het wilde water,
naar mijn kleine boot hoog
op schreeuwend schuim.
-wat van liefde is zinkt niet-

maar in jouw stil koel meer
kan mijn hart
niet drijven.
hooguit tot wanhoop.

het is niet omdat jij
niet stroomt,
het is omdat ik
de golven zo nodig heb.

morgen breng ik je terug,
het is mooi geweest.
mijn zachtste droom.
ik wikkel je in.

Zie Blog van zinnen verzetten

Ridders en Prinsessen

Was als kind een grote fan van de serie “Ivanhoe” en ben bang dat ik dat stadium nog niet helemaal ontgroeit ben. In mijn lagere-schooltijd-bedje droomde ik mezelf vaak in de positie van ridder, vechtend met de slechteriken die veilig en duidelijk altijd in het zwart gekleed waren. Witter dan wit als ik was moest ik dan de bijna in zwijm vallende prinses redden. Die zwaardgevechten speelde zich vaak af op trappen en net als in de serie zorgde ik er dan voor dat ik hoger stond dan mijn tegenstander, al vroeg begreep ik intuïtief dat vanaf die plek de kans op serieuze verwondingen veel kleiner is.

Was alles nog maar zo overzichtelijk! Was het maar metaal dat mijn hart doorboorde i.p.v. de onstoffelijkheid van het psychische. Wanneer besefte ik dat het nepbloed was dat er vloeide?