Ridders en Prinsessen

Was als kind een grote fan van de serie “Ivanhoe” en ben bang dat ik dat stadium nog niet helemaal ontgroeit ben. In mijn lagere-schooltijd-bedje droomde ik mezelf vaak in de positie van ridder, vechtend met de slechteriken die veilig en duidelijk altijd in het zwart gekleed waren. Witter dan wit als ik was moest ik dan de bijna in zwijm vallende prinses redden. Die zwaardgevechten speelde zich vaak af op trappen en net als in de serie zorgde ik er dan voor dat ik hoger stond dan mijn tegenstander, al vroeg begreep ik intuïtief dat vanaf die plek de kans op serieuze verwondingen veel kleiner is.

Was alles nog maar zo overzichtelijk! Was het maar metaal dat mijn hart doorboorde i.p.v. de onstoffelijkheid van het psychische. Wanneer besefte ik dat het nepbloed was dat er vloeide?