Dwalen (vrijheid?)

Ik ben een dwaler en ga daar gewoon van genieten”. Zo dat staat als een huis, om er maar weer eens een paradox tegenaan te gooien. Klaar met mezelf in een vaste vorm willen gieten, klaar met die eindeloze spiegelgevechten in mezelf, waarbij de een het huis wil bouwen en de ander een vuurtje stoken (god, wat is er vandaag veel hout!).

(Een herinnering plopt op…)

Vond Lucky Luke altijd een geweldige strip. En kon tijden naar het laatste plaatje turen waarop hij zijn melancholische liedje zingt en richting horizon verdwijnt. Maf eigenlijk, want dit plaatje is volgens mij in alle albums precies hetzelfde, en toch (of misschien juist) is het dit beeld dat mij zo’n krachtig gevoel van gelukzaligheid gaf. Aan veel mensen mijn gevoel van melancholie proberen uit te leggen, kom er nu achter dat ik dit niet beter kan verwoorden dan d.m.v. dit beeld. Alle avonturen die Lucky Luke meemaakte, allemaal anders en daarna de vrijheid tegemoet. Maar alsof mijn held dit niet aankan, (want ja wat doe je dan als je geen held bent maar gewoon vrij) dus herhaling, op herhaling op herhaling. Zijn vrijheid verwordt hiermee tot een cliché en dus zoiets als tv-kijken nadat je klaar bent met werken.

Ga ik een huis bouwen of toch een vuurtje stoken?

Retorisch

Zat vanavond mijn "oude gedichten" eens door te lezen. Vind het volgende gedicht toch nog steeds erg mooi, daarom hier als uitzondering iets "uit de oude doos".

Retorisch

Schuchter kruipt dit leven
aan mij voorbij gaan vogels
in luchtgebaren streling
vederlicht grijswit
zuchtend blauw
beklim ik niet geschoren
duintoppen, handen achteloos
in steekzakken van verleden
tijd twee kwartjes
verkleurde pasfoto treurig
glimlachend de branding
als bestorven woorden
lippen prevelen:

"waaraan sterft de tijd?"

Tom Waits

Voor alle helden onder ons plaats ik hier dan ook maar gelijk een tekst van Tom Waits, ook iemand die ik absoluut helemaal goed vind. Hebben we die "balast" gehad en kan ik hierna zelf aan het schrijven gaan....


Soldier's things

Davenports and kettle drums
and swallow tail coats
table cloths and patent leather shoes
bathing suits and bowling balls
and clarinets and rings
and all this radio really
needs is a fuse
a tinker, a tailor
a soldier's things
his rifle, his boots full of rocks
and this one is for bravery
and this one is for me
and everything's a dollar
in this box.

Cuff links and hub caps
trophies and paperbacks
it's good transportation
but the brakes aren't so hot
neck tie and boxing gloves
this jackknife is rusted
you can pound that dent out
on the hood
a tinker, a tailor
a soldier's things
his rifle, his boots full of rocks
oh and this one is for bravery
and this one is for me
and everything's a dollar
in this box

Poëzie

Mijn favoriete dichter is Rutger Kopland, waanzinnig zoals die man een sfeer weet op te roepen, het ongrijpbare weet te benoemen; zoals iets er wel is maar tegelijkertijd ook weer niet. Ik zal me hier dus gelijk aan "diefstal" schuldig maken...komt ie: "De Plek" van Rutger Kopland (uit: Dankzij De Dingen).


1.

Herinneringen. We gaan weer het spoor
dat zich verloor in de stenen,
weer de schemer, weer ergens
een plek.

We keken naar de bergen om ons heen
tot de nacht kwam, luisterden
naar de wind tot hij ging liggen,
zaten bij het vuur tot de as
was gedoofd.

We spraken tot we sliepen.

2.

We ontwaakten en begonnen te spreken.

We keken naar de bergen om ons heen
tot de dag kwam, luisterden
tot er weer wind was,
zaten bij de as
tot het brandde.

We verlieten de plek, keken om,
ergens tussen de stenen moest het nog zijn,
maar het was er niet meer.
We vonden het spoor terug.

3.

Als we het spoor niet hadden verloren,
de schemer niet was gekomen,
er ergens tussen de stenen
geen plek was geweest.

Als de bergen om ons heen niet waren
verdwenen in de nacht,
de wind niet was gaan liggen,
het vuur niet was gedoofd.

Als we geen woord hadden gesproken,
niet waren ingeslapen,
niet waren ontwaakt.