Dwalen (vrijheid?)

Ik ben een dwaler en ga daar gewoon van genieten”. Zo dat staat als een huis, om er maar weer eens een paradox tegenaan te gooien. Klaar met mezelf in een vaste vorm willen gieten, klaar met die eindeloze spiegelgevechten in mezelf, waarbij de een het huis wil bouwen en de ander een vuurtje stoken (god, wat is er vandaag veel hout!).

(Een herinnering plopt op…)

Vond Lucky Luke altijd een geweldige strip. En kon tijden naar het laatste plaatje turen waarop hij zijn melancholische liedje zingt en richting horizon verdwijnt. Maf eigenlijk, want dit plaatje is volgens mij in alle albums precies hetzelfde, en toch (of misschien juist) is het dit beeld dat mij zo’n krachtig gevoel van gelukzaligheid gaf. Aan veel mensen mijn gevoel van melancholie proberen uit te leggen, kom er nu achter dat ik dit niet beter kan verwoorden dan d.m.v. dit beeld. Alle avonturen die Lucky Luke meemaakte, allemaal anders en daarna de vrijheid tegemoet. Maar alsof mijn held dit niet aankan, (want ja wat doe je dan als je geen held bent maar gewoon vrij) dus herhaling, op herhaling op herhaling. Zijn vrijheid verwordt hiermee tot een cliché en dus zoiets als tv-kijken nadat je klaar bent met werken.

Ga ik een huis bouwen of toch een vuurtje stoken?