Was als kind een grote fan van de serie “Ivanhoe” en ben bang dat ik dat stadium nog niet helemaal ontgroeit ben. In mijn lagere-schooltijd-bedje droomde ik mezelf vaak in de positie van ridder, vechtend met de slechteriken die veilig en duidelijk altijd in het zwart gekleed waren. Witter dan wit als ik was moest ik dan de bijna in zwijm vallende prinses redden. Die zwaardgevechten speelde zich vaak af op trappen en net als in de serie zorgde ik er dan voor dat ik hoger stond dan mijn tegenstander, al vroeg begreep ik intuïtief dat vanaf die plek de kans op serieuze verwondingen veel kleiner is.
Was alles nog maar zo overzichtelijk! Was het maar metaal dat mijn hart doorboorde i.p.v. de onstoffelijkheid van het psychische. Wanneer besefte ik dat het nepbloed was dat er vloeide?
maandag 29 oktober 2007
Ridders en Prinsessen
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Het grijs van de hemel voedt je melancholie, hé? Mijn recept: gewoon een weekje kinder-diahree en -overgeef ruimen (meermaal daags en flink stinkend) met een griephoofd en de bleke nevelen lossen vanzelf op. Welkom thuis, jammer van de tandenknars en snurk.
Hee Jet...Thanks!
En ik zal eens kijken of ik ergens een ziek "leenkind" kan regelen ;-)
Ja, het grijs en vallen van blaadje voedt de melancholie en trekt de energie naar binnen. Zwarte karkassen komen te voorschijn...maar het besef dat de blaadjes weer gaan ontluiken geeft dit geheel een ingehouden energie en zal vroeg of laat de knopjes laten openbarsten...
Ach, en niets kan op tegen al die kleuren van melancholie, alleen echte passie kan een dieper rood zijn...
bloedrood, I presume...?
Passie is het stromen van veel bloed, dus ja, je aanname klopt helemaal. Veel herfbladeren kunnen mij echter nog veel meer vertellen over romantische liefde, die kleuren rood zijn oneindig.
Een reactie posten