Terrasjesweer

Een zware jas, zwart-wit geblokt, maar dan in een variant zoals die 40 jaar geleden in de mode was. Een formaat handtas in haar linker hand waar elke sporter jaloers op kan zijn (oh gaaf, kunnen ook mijn reservevoetbalschoenen mee!), de rechtervingers omvatten een massief houten wandelstok. Haar voeten wijzen iets uit elkaar, alsof ze op haar leeftijd nog alle kanten op wil kunnen, dit effect wordt nog versterkt als ze schuifelend van de stoep het fietspad op gaat. Haar rug is zo gebogen dat ik me verwonder dat er toch een nieuw soort evenwicht is gevonden, of haar hoofd is niet zwaar genoeg om haar voorover te doen vallen, kan natuurlijk ook!? Haar nek heeft zich bij dit alles neergelegd en volgt de baan van de rug waardoor haar ogen slechts de tegels vlak voor haar voeten kunnen zien.
Er komt een brommer langs en ik zie dat oude lichaam nog meer verstijven, ze staat stil totdat het gevaar geweken is waarna ze met al haar vermogens het hoofd iets op weet te heffen om rondom zich te kijken: de kust is veilig. De laatste meter tot het zebrapad (weer op een stoep aangekomen) verlopen zonder incidenten. Weer even die krachtsinspanning om naar het stoplicht te kijken, het is rood.
Auto’s rijden langs, de een nog glimmender en nieuwer dan de ander.

Ze is verdwenen na mijn laatste slok koffie.

Retorisch

Zat vanavond mijn "oude gedichten" eens door te lezen. Vind het volgende gedicht toch nog steeds erg mooi, daarom hier als uitzondering iets "uit de oude doos".

Retorisch

Schuchter kruipt dit leven
aan mij voorbij gaan vogels
in luchtgebaren streling
vederlicht grijswit
zuchtend blauw
beklim ik niet geschoren
duintoppen, handen achteloos
in steekzakken van verleden
tijd twee kwartjes
verkleurde pasfoto treurig
glimlachend de branding
als bestorven woorden
lippen prevelen:

"waaraan sterft de tijd?"

Viagra

Vanuit “Christelijke hoek” is er alweer enige tijd geleden bezwaar aangetekend tegen bepaalde abri-posters. De dames die zich hierop in Lingerie zo gewillig laten bekijken zouden vrouwonvriendelijk en seksistisch zijn. Nu heb je van deze posters ook de “Zeeman” variant, hierbij kan ik me iets voorstellen qua vrouwonvriendelijkheid, ziet er toch gewoon ongemakkelijk uit. Maar anyway, deze posters brengen geen “beroering” in mijn mannelijkheid teweeg. Zijn over het algemeen vriendelijk uitziende dames met wie het volgens mij goed een wijntje drinken is.

Iets anders is de Viagra-spam, die ook ik met grote hoeveelheden tussen mijn e-mail aantref. Hierbij geen sprake meer van gezichten laat staan borsten. Nu wordt mijn “jongeheer” wel heel direct aangesproken; “hé relaxte gozer, wordt eens wat stijver”. Zit je daar, heerlijk met een kopje koffie of thee achter je computer. Het “delete” knopje weet ik inmiddels blindelings te vinden, dit laatst eens geprobeerd met mijn rug naar de computer toe, lukte na 5 pogingen.
Kort geleden me laten vertellen dat als (ben het precieze getal kwijt, maar laten we zeggen) 1 op de 15000 mensen d.m.v. spam een aankoop doet dit economisch effectief is. Er hoeft dus maar een iemand van al die mensen te zijn die denkt “ja, fuck man, ik zit inderdaad te relaxed achter mijn computer, het moet wat stijver” en hup, weer een nieuwe spamgolf, want dus winstgevend.

Hoe zou dat zitten met die abri-posters? Hoeveel lingeriedames lachen mij vriendelijk toe voordat iemand besluit zo’n setje te kopen?

Talig

Woorden verwijzen naar een bepaalde betekenis. Dit is een aanname die we met zijn allen doen, om in ieder geval het idee te hebben dat we elkaar kunnen begrijpen.

Nu kan ik nog steeds betekenissen door elkaar halen, voorbeelden hiervan zijn mijn verwarring tussen “jurk” en “rok” of tussen “kano” en “kajak”. Door vrouwen soms te complimenteren met hun kleding heb ik de eerste onduidelijkheid inmiddels overwonnen. Ik geef trouwens eerder een compliment voor een leuk zomerjukje dan voor een rok, maar dit terzijde.

De verwarring tussen “kano” en “kajak” komt vaker voor, merkte ik na een klein onderzoekje in mijn vriendenkring. Wellicht heeft dit iets te maken met het feit dat men hier niet zo snel complimentjes voor geeft, zo van “goh, wat staat die kano je mooi” of “die kleur kajak staat jou helemaal goed”. Nee, dan moeten we eerder denken aan opmerkingen als “wow, dat was een heftige waterval!” kortom niet het soort opmerkingen die je onderscheidend vermogen stimuleren.

Relatief lijkt de verwarring tussen de begrippen “links’ en “rechts” veel bij vrouwen voor te komen. Met de auto op de ringweg van Parijs, met mijn vriendinnetje (die kaart leest) op weg naar Spanje. Ik heb net met een imposante manoeuvre tenminste 2 mensenlevens kunnen redden (namelijk de onze). “Hier links” hoor ik veel te hard in mijn rechteroor, ook hoger trouwens dan ik me haar stem herinner. Het stuur naar links gooiend zonder te kijken in welke spiegel dan ook, herinnert zij zich plots haar ezelsbruggetje….”eeeeh rechts”.

Het vervolg wil ik u graag besparen, maar dit zijn geen momenten om complimentjes over haar kleding te geven, hoe mooi ze er die dag ook uitzag in haar jurkje.

Why Lazarus Laughed

"Of the many earnest, and how earnest, people we may observe reading, attending lectures, studying and practicing disciplines, devoting their energies to the attainment of a liberation which is by definition unattainable, how many are not striving via the ego-concept which is itself the only barrier between what they think they are and that which they wish to become but always have been and always will be?"

Why Lazurus Laughed by Wei Wu Wei

Barcode

We hebben in Nederland een hoop codes, door Balkenende ook wel weer normen en waarden genoemd. Zo is een barcode bijvoorbeeld dat je de barman bij binnenkomst niet begint te tongen en bevoelen, nee, een meer of minder joviale begroeting voldoet over het algemeen. Niet te klef, niet te plakkerig zou dus zo’n norm kunnen zijn die ik hierbij nieuw leven in wil blazen.

En wees niet bang, ik ga het verder niet over die barman of –vrouw hebben, wat je daarmee doet zal me worst zijn. Ik wil het nu over de barcode hebben die in de vorm van streepjes en onbegrijpelijke getallen veel artikelen siert, is makkelijk, hoeft de caissière er alleen maar met zo’n piep-scanapparaatje langs, scheelt haar RSI of andere modegevoelige ziekte.

Maar vaak bij thuiskomst blijkt dat hardnekkig vast geplakte stickertje er “no way” af te willen, ook niet met het nodige geduld en na het geduld het “krijg allemaal.....” scheurwerk. Uiteindelijk kan ik de bijna onbedwingbare neiging voelen, de eerste de beste barkeeper van de eerste de beste kroeg totaal af te tuigen, iets waarmee de eerdergenoemde politicus het niet eens zou zijn. Nu stem ik geen CDA, maar toch, een beetje modelburger wil ik wel zijn.

Menig CD-hoesje, IKEA-kopje of GAMMA-plank is dus te herkennen aan zo’n half afgekrabd stickertje. Ik ben voor niet te klef en niet te plakkerig.

Tom Waits

Voor alle helden onder ons plaats ik hier dan ook maar gelijk een tekst van Tom Waits, ook iemand die ik absoluut helemaal goed vind. Hebben we die "balast" gehad en kan ik hierna zelf aan het schrijven gaan....


Soldier's things

Davenports and kettle drums
and swallow tail coats
table cloths and patent leather shoes
bathing suits and bowling balls
and clarinets and rings
and all this radio really
needs is a fuse
a tinker, a tailor
a soldier's things
his rifle, his boots full of rocks
and this one is for bravery
and this one is for me
and everything's a dollar
in this box.

Cuff links and hub caps
trophies and paperbacks
it's good transportation
but the brakes aren't so hot
neck tie and boxing gloves
this jackknife is rusted
you can pound that dent out
on the hood
a tinker, a tailor
a soldier's things
his rifle, his boots full of rocks
oh and this one is for bravery
and this one is for me
and everything's a dollar
in this box

Poëzie

Mijn favoriete dichter is Rutger Kopland, waanzinnig zoals die man een sfeer weet op te roepen, het ongrijpbare weet te benoemen; zoals iets er wel is maar tegelijkertijd ook weer niet. Ik zal me hier dus gelijk aan "diefstal" schuldig maken...komt ie: "De Plek" van Rutger Kopland (uit: Dankzij De Dingen).


1.

Herinneringen. We gaan weer het spoor
dat zich verloor in de stenen,
weer de schemer, weer ergens
een plek.

We keken naar de bergen om ons heen
tot de nacht kwam, luisterden
naar de wind tot hij ging liggen,
zaten bij het vuur tot de as
was gedoofd.

We spraken tot we sliepen.

2.

We ontwaakten en begonnen te spreken.

We keken naar de bergen om ons heen
tot de dag kwam, luisterden
tot er weer wind was,
zaten bij de as
tot het brandde.

We verlieten de plek, keken om,
ergens tussen de stenen moest het nog zijn,
maar het was er niet meer.
We vonden het spoor terug.

3.

Als we het spoor niet hadden verloren,
de schemer niet was gekomen,
er ergens tussen de stenen
geen plek was geweest.

Als de bergen om ons heen niet waren
verdwenen in de nacht,
de wind niet was gaan liggen,
het vuur niet was gedoofd.

Als we geen woord hadden gesproken,
niet waren ingeslapen,
niet waren ontwaakt.

Even voorstellen

Onze goudvis is best tevreden met zijn leventje, zijn trouwe baasje neemt hem regelmatig mee wandelen, op de fiets of in de auto. Zo ziet onze goudvis, laten we hem "ik" noemen, toch e.e.a. van de wereld. Ik houdt van het water, poëzie, de bizariteit van het leven, boeddhisme, paradoxen, mensen (met een voorkeur voor vrouwen) en meer van dat soort ongein. Ik zwemt politiek ergens links van het midden (blub blub) maar is gewoon rechtshandig.

Ik zwemt en opserveert (en spartelt regelmatig even op het droge...)

Allemaal een goudvis

Waarom in godsnaam als titel van een weblog "de kuchende goudvis"? Waarom niet is mijn dappere verweer....ik probeer een beetje van die zogenaamde logica af te komen, lukt met vallen en opstaan.
Anyway, zo'n titel "valt" dan ergens in mijn hoofd en kreeg er leuke beelden bij: een kettingrokende goudvis gek wordend van die kutrondjes. Nog fascinerender was het om me het wereldbeeld van die goudvis voor te stellen, hopeloos vervormd door de vissenkom ziet hij wat buiten is. Binnen wat nepplantjes voor de gezelligheid.

Toen besloot ik: zijn we niet allemaal goudvissen?