Zen, deel 3

Liefde is geven
en/of liefde is nemen

Het kussentje zit te hard
of te zacht

of

Het kussentje is een kussentje
is een kussentje dus.

Het Nirvana is voor freaks.

dodenherdenking

Vandaag was ik in het centrum van Amsterdam; een aantal t-shirts gekocht en zowaar iets wat aardig in de buurt komt van een glitterjasje (tsja, de lente in mijn bol). Toen ik om een uur of 17:30 in de buurt van de dam voor een stoplicht stond waande ik me even in een politiestaat. Minstens 20 politiebusjes gevolgd door minstens 20 politie SUV's reden daar langs, allen gewapend met hun zwaailichten. Verbazing bij de omstanders die allen leken te twijfelen tussen de lach en een "wat is er in godsnaam aan de hand". Het voetgangerslicht was al een aantal keren van groen naar rood veranderd (nog meer politie geknipper, ze bleven maar komen) en tenslotte nam ik de stap, met gevaar voor eigen leven stak ik over voor een SUV die ergens ook twijfelde.

Ja, ik weet het nu zeker, mocht het oorlog worden zie je mij terug in het verzet.

Het applaus later op de dam nadat Cohen uitsprak nu speciaal blij te zijn met de aanwezigheid van onze koningin ontroerde me.

Tsja, het is een dunne lijn die democratie van ons...

Black queensday

Gadverdamme, moet dat nou zo'n titel in het engels? We hebben in Nederland toch een mooi taaltje waarmee we ons richting elkaar verstaanbaar kunnen maken? Ik ben hier niet meer zo zeker van moet ik u zeggen, dus als u mij wilt excuseren...

Ja, ook ik liep met koninginnedag rond in Amsterdam. Heerlijk in het zonnetje gezellig al die rotzooi op kleedjes aan het bekijken maar meer nog al die verschillende mensen. In Zuid stuitte ik op een bijna leeg kleedje met 2 marokkaanse jochies erbij van een jaar of 10 en 12. "Een gedeelte van de opbrengst gaat naar Unicef" hoorde ik de jongste overtuigend uit zijn strot krijgen. Ik schoot in de lach en tegelijkertijd bewees het andere jochie met zijn mimiek het gelijk van mijn lachen. Hierop bekende ook die ander d.m.v. zijn houding dat het geld toch echt niet naar Afghanistan zou gaan. Even zaten we met zijn drieën woordeloos in een heerlijk complot; dit is wat Balkenende bedoelde met zijn "VOC-mentaliteit", deze jochies op dat kleedje.

Even later hoorde ik iets over een auto die in Apeldoorn tegen monument "de naald" tot stilstand was gekomen. Die man had dus helemaal niks begrepen...doe je het, doe het dan...goed! Als je terroristje wil spelen ga dan eerst godverdomme naar een trainingkamp in Afghanistan ofzo.

Maar ja, hij was niet zo sociaal begreep ik later...

klik-klak

Nu de zon weer aan warmte wint is het geluid steeds vaker te horen (of verbeeld ik me dit?); klik-klak-klik-klak. Voor het beste geluidseffect zit men op een terrasje met een biertje en gesloten ogen, al dan niet met een geopend boek even in de schoot gelegd. Als ik omkijk naar daar waar het geluid vandaan kom heb ik telkens weer het beeld van een mooie vrouw in mijn hoofd. De ervaring leert echter dat ook lelijke vrouwen op hoge hakken lopen, een gevoel veroorzakend alsof een natuurwet overtreden wordt.

Wat is dat toch met vrouwen en hoge hakken?
En vooral: hoe komt het dat zelfs het geluid van die hakken bij ons mannen iets wakker schud?

Volgens mij moeten we terug naar de riddertijd toen wij mannen nog met ongeschoren gezichten veel te zware zwaarden meesjouwden. Het geluid van klik-klak-klik-klak betekende toen dat ons paard genoeg hooi gegeten had en klaar was voor ons. Moe van het sjouwen klommen wij dan op haar rug, voor even verlost van het gewicht en na enige minuten ook nog heerlijk warme ballen!!

Enemies

“Choose your enemies carefully because they will define you”

U2 - No line on the horizon

Bed

Ik heb een nieuw bed besteld, voor mij een goede reden mijn slaapkamer eens op te knappen. Vandaag de "verzameltroep" onder mijn bed uitgemest. Jaren aan herinneringen kwam ik daar tegen, en dan vooral van vrouwelijke oorsprong; een verkleurde foto, email-uitdraaien van een lief die maanden op reis was, een slipje van onduidelijke oorsprong.

Het wordt tijd voor een nieuw bed. Nog een paar weken wachten...

O ja, ik vond er ook nog een gulden.

Ik ben er weer...

Mijn blog heeft braaf op me liggen wachten, als een brave virtuele raampoes, of zo u wilt, dagboek van opmerkelijke zaken. Anyway, niet virtueel belachelijk verwaarloost.

Maar na een jaar ben ik er weer om mijn blogje zo nu en dan te liefkozen.

praxis (praktisch gezien)

Het is voorjaar en ik aan de mannelijke variant van de huisvrouwen-voorjaars-schoonmaak; klussen dus. Om deze reden was ik vandaag bij de praxis, mijn mandje vol met verf, kwasten, etc. Alles op de band gezet en een plastic tasje erbij van 50 cent. Verteld het meisje achter de kassa dat ze ook gratis tasjes hebben, die zij behulpzaam gelijk voor me pakt. Blijken dit dezelfde tasjes te zijn als die waarvoor je kunt betalen???

Praxtisch??
Ehm...

Ik heb mijn tasje weer netjes teruggehangen.