Ode aan een Griep

Zompig dat moeras van het heerlijke verdwijnen, geen denken of voelen maar zweven, alsmaar zweven. Gelukzalig en eeuwig rekken van dat onbeschrijflijke moment tussen de droom en het ontwaken. Ik heb mijn natuurlijke staat ontdekt, of weer gevonden, in flarden zonder betekenis of samenhang. Niet geschoren en in mijn oudste lompen werp ik de realiteit verre van me. Mijn buurman echter is er minder goed aan toe, 'terminaal' hoor ik soms (grinnikend) fluisteren als ongure types zich daar verzamelen. Zijn codenaam 2007, en ach, vaak genoeg lach ik vrolijk met ze mee.

De zwijger

De zwijger stemt toe.
De zwijger verwaarloost de woorden.
De zwijger denkt woorden
voordat hij zwijgt.
De zwijger beeldt zich in.
De zwijger droomt.
De zwijger stroomt over.

De zwijger bedenkt woorden
die klinken als stilte
en stilte bedenkt niemand
die is er of niet.

Stil is de zwijger.

Koud

Nu het winter wordt
blijkt het weer vies
tegen te vallen.
Er was toch
opwarming belooft?

Stom hoor

Maar toch weer
mijn kachel hoog
handschoenen aan
muts op de kop.

Stom hoor
en ook zo ouderwets…

Zendtijd voor politieke partijen

Een groot wijds strand, een man langs de kustlijn stijf in pak en met veel te glimmende schoenen voor deze plek. Zijn gezicht suggereert diepte zoals dood water dat doen kan. Hij zet een paar stappen langs de kustlijn, onwillig lijkt het wel, zijn stijve motoriek als een pierrot achter zich aanslepend. De camera volgt plots een zwerm meeuwen en verbeeld de suggestie van net in een vloeiend en vanzelfsprekend geheel. Want dat moge duidelijk zijn, die man op het strand staat voor de grote V ( 2 v’s maar liefs). Maar niks geen blijheid, losheid of zelfs maar openheid. Nee, hier staat een man met een grote missie, nadat hij alle dijken op gaatjes heeft gecontroleerd (hij wilde zo graag eens zijn vinger erin stoppen) bewaakt hij nu ons strand. Ach, laat die man hoor ik u denken.

Zou een hond niks voor Geertje zijn?

Dwalen (vrijheid?)

Ik ben een dwaler en ga daar gewoon van genieten”. Zo dat staat als een huis, om er maar weer eens een paradox tegenaan te gooien. Klaar met mezelf in een vaste vorm willen gieten, klaar met die eindeloze spiegelgevechten in mezelf, waarbij de een het huis wil bouwen en de ander een vuurtje stoken (god, wat is er vandaag veel hout!).

(Een herinnering plopt op…)

Vond Lucky Luke altijd een geweldige strip. En kon tijden naar het laatste plaatje turen waarop hij zijn melancholische liedje zingt en richting horizon verdwijnt. Maf eigenlijk, want dit plaatje is volgens mij in alle albums precies hetzelfde, en toch (of misschien juist) is het dit beeld dat mij zo’n krachtig gevoel van gelukzaligheid gaf. Aan veel mensen mijn gevoel van melancholie proberen uit te leggen, kom er nu achter dat ik dit niet beter kan verwoorden dan d.m.v. dit beeld. Alle avonturen die Lucky Luke meemaakte, allemaal anders en daarna de vrijheid tegemoet. Maar alsof mijn held dit niet aankan, (want ja wat doe je dan als je geen held bent maar gewoon vrij) dus herhaling, op herhaling op herhaling. Zijn vrijheid verwordt hiermee tot een cliché en dus zoiets als tv-kijken nadat je klaar bent met werken.

Ga ik een huis bouwen of toch een vuurtje stoken?

Reclame

Een kip KAN niet kiezen
maar JIJ wel!

(wordt ik hier hopeloos overschat!)

Schuim

Een gedicht van "zinnen verzetten". Op haar blog speelt ze met taal zoals een kind met klei, zonder hierbij overigens iets aan intelligentie in te boeten.

Schuim

ik wikkel je in
m'n zachtste droom.
het is mooi geweest
morgen breng ik je terug.

niet omdat ik je zat ben
maar omdat ik
nooit genoeg van je
zou hebben gekregen.

ik honger naar het wilde water,
naar mijn kleine boot hoog
op schreeuwend schuim.
-wat van liefde is zinkt niet-

maar in jouw stil koel meer
kan mijn hart
niet drijven.
hooguit tot wanhoop.

het is niet omdat jij
niet stroomt,
het is omdat ik
de golven zo nodig heb.

morgen breng ik je terug,
het is mooi geweest.
mijn zachtste droom.
ik wikkel je in.

Zie Blog van zinnen verzetten

TV Buddha - Nam June Paik

Een installatie gemaakt door kunstenaar Nam June Paik. In zijn verstildheid legt het zoveel lagen bloot.

De ware helden

Deze 2 kinderen zijn de ware helden, laat ze dit ook blijven als ze ouder worden. Ware helden omdat ze protesteren tegen een van de eerste illusies die ze wordt afgenomen, na dit nieuws buigen ze niet wijs hun jonge hoofdjes in een vaag besef van de volwassen ratio die hun wordt aangeboden. “Nee, wij willen niet gelouterd worden door ‘waarheden’ maar elke dag zien als een nieuw cadeautje” had ook op het spandoek kunnen staan. Laat ze na hun eerste ontluisterende ervaring in de liefde weer de straat opgaan, op het spandoek dan een tekst als “de liefde bestaat”. Laten we met zijn allen de straat opgaan en demonstreren, zie nu in gedachte stervende mensen in ziekenhuisbedden of rolstoelen geduwd door verpleegsters, hele straten vol gezucht en gekreun. Ik zie een spandoek met de tekst “het leven bestaat”, daarnaast een nog net niet stervende man met een laatste glans in zijn ogen, op zijn spandoek: “Sinterklaas bestaat”. Ik kijk nogmaals en denk het jongetje van de foto te herkennen 70 jaar later.

vergeet-mij-nietje

In de middeleeuwen waren eens een ridder en zijn geliefde langs een rivier aan het wandelen. Bij het plukken van een bosje bloemen viel hij door de zwaarte van zijn harnas in het water. Terwijl hij verdronk gooide hij het bosje bloemen naar zijn geliefde en riep "Vergeet mij niet". Deze bloem is verbonden met romantiek en tragiek en werd vaak door vrouwen gedragen als teken van trouw en oneindige liefde.

Bron: Wikepedia

Lust

"De schrijver draagt dit boek op aan:

# Elke jonge man en elke jonge vrouw die zijn of haar jeugd beleeft en het lijden ervan ondervindt...
# Elke deugzame jonge man en elke deugzame jonge vrouw die streeft naar het waken over zijn of haar kuisheid en zich bewust is van het gevaar van de lust...
# Elke jonge man en elke jonge vrouw die de verlangens van zijn of haar ziel de vrije loop gelaten heeft en nu een uitweg zoekt...
# Elke onbezorgde jonge man en elke jonge vrouw die nog niet wakker geworden is...

Dit zijn de gedachten die neergeschreven zijn door de pen van één van jullie broeders die ook jullie leeftijd gehad heeft en ook de dagen die jullie nu doormaken heeft beleefd. Hij is zich bewust van de strijd tegen de lust en de valstrikken van de satan waarmee jullie in deze periode geconfronteerd worden.

Moge Allah de jonge moslimmannen en de moslimvrouwen beschermen tegen het onwettige verlangen en tegen zijn talrijke en ernstige gevolgen voor de mensen en de maatschappij.

Auteur: Muhammad ad-Duwaysh"

Noot van de kuchende goudvis.....Ehm....hoeveel maagden ook alweer in de hemel? 17 ofzo toch....heerlijk die goddelijke paradoxen. Trouwens nooit gesnapt wat je in godsnaam met al die maagden aan moet vangen. Een keer dat gekrijs van...au, au, je doet me pijn lijkt me meer dan voldoende. Maarja...cultuurverschillen i guess...

Night

Vanavond naar het IDFA-documentaire festival geweest. Hier de film “Night” gezien (niet doen, niet zien, echt niet). Na afloop mijn ongenoegen van me afgeplast op de WC (zat even te twijfelen over de foyer, maar die was te ver weg), na het afschudritueel me omdraaiend zag ik de volgende reclame op de deur: “pilletje x, tegen heftige menstruatiepijn”. Ja, dat raakte me toch als man, gelukkig bleek ik bij de check geen bloedsporen in mijn slip te hebben, ook geen last van pijnen onder in de buik of waar dan ook. Met een uitermate tevreden gevoel over de algemene domheid van de mens open ik de deur en sta oog in oog met een meisje. Ze kijkt enigszins verschrikt maar met een neiging tot glimlachen, zoals vrouwen vaker kijken als een man het mannetje en vrouwtje weer eens niet uit elkaar kan houden.

De mensheid valt wel mee
Nu ik nog…

Het is niets

"Steeds als het voorkomt, het idee dat het iets betekent wanneer ik de laatste sigaret uit het pakje aansteek met toevallig ook de laatste lucifer uit het doosje.
Betekent het iets?
Vandaag kwam het voor dat het zelfs de allerlaatste lucifer in huis bleek te zijn en dat die uitging voordat ik de vlam naar mijn mond had gebracht.
Zo ja, wat betekent het dan?"

Jeroen Brouwers uit: Het is niets

Zo zonder woorden...

De nuance is vaak moeilijk te vangen in taal, zeker als je het hebt over het spel tussen man en vrouw. Hoe omschrijf je een verhouding? Aan de ene kant van het spectrum heb je de one-night-stand, een als het goed is gezellig samenzijn waarbij het vooral de lust is die bloeit. “De relatie” nestelt zich ergens aan de andere kant van het spectrum, ook wel liefdesrelatie genoemd omdat hierbij naast lust sprake is van verliefdheid/liefde. Tot zover lijkt alles me duidelijk en overzichtelijk. Maar hoe zit het met die gebieden daartussen, het is leuk samenzijn, de seks is fijn en er is sprake van genegenheid en vertrouwdheid echter zonder liefde of verliefdheid. Dit zou je “optellenderwijs” kunnen aanduiden met een two-night-stand, three-night-stand, four-night-stand, etc. Maar u snapt de frictie, er is meer. Ook de term relatie is hier niet op zijn plaats omdat er geen sprake is van die wederzijdse verstrengeling, geen sprake van “samen een toekomst dromen”.
Vriendschap-plus heb ik een tijdje als aanduiding gebruikt, pure armoede omdat juist het platonische de basis is van vriendschap. Relatie-min klinkt wel weer heel armoedig, als een gemis of je triestig aftrekken in de badkamer. “Beminnen” vind ik een van de mooiste Nederlandse woorden, minnaars dan misschien? Daarvoor moet er nog altijd sprake zijn van een relatie naast een relatie, valt dus ook af.

Zucht, ik weet het niet…
Tips?

Leve de bureaucratie!

Fietste vanavond om een uurtje of 20:30 richting bioscoop. En ja hoor bij de kruising zag ik ze al staan; 2 agenten met een bijbehorende “fiets jij toevallig zonder licht” controle. Dat deed ik dus inderdaad, de onlangs aangeschafte “knijperlampjes” natuurlijk thuis vergeten. De vaste lezers zullen zich herinneren dat ik enige tijd geleden al eens bekeurd ben voor dit misdrijf, als braaf burger daarna dus die lampjes gekocht, maarja…
De 2 agenten waren echter heel druk bezig van alles in hun boekjes te schrijven, ieder vergezeld van een arme fietser (maar dan stilstaand dus). “U hoeft niet te antwoorden”, hoor ik de agent denkbeeldig zeggen, “maar wat is de reden dat u zonder licht fietst” (verzin dan maar eens een creatief antwoord). Met een “god wat is het toch een lekker weertje houding” en helder verlichte ogen fiets ik de kruising over, elke blik richting agenten vermijdend. Ze waren echter te verdiept in hun proza om wat dan ook verder nog op te merken

Mag ook wel eens geroepen worden:
Leve de Bureaucratie!!

Vitamientjes

Ik was gisteren op een woongroep voor verstandelijk gehandicapten in Amsterdam. Een heel moderne instelling; mooi gebouw, grote slaapkamers en een groepsruimte met veel licht en mooie meubels. Het nivo van de cliënten is laag, weinig of geen spraak met zo nu en dan de verse geur van een poepbroek. En daar, ergens op een bijzettafeltje met laatstgenoemde geur nog in mijn neus zie ik het staan, een met de hand gemaakte fruitschaal. Mooi zult u zeggen, vitamientjes zijn de basis van elke voeding (jaja, 2 stuks per dag). Als ik het fruit echter eens van dichter bij bekijk zie ik dat de meeste appels en bananen al “aangevreten” zijn, op een enkele appel zijn nog verse tandafdrukken te zien. Als ik voor het eerst in mijn leven zie waarmee nepfruit gevuld is besef ik dat er weinig gezondheidswinst is geboekt; piepschuim namelijk zit er in het plastic nepfruit. Ik stel me het mongooltje voor die zich al kauwend afvraagt of dit echt de smaak van een appel moet zijn.

Biechten

Vandaag mijn mobieltje verloren, wat natuurlijk een vrouwelijk lichaamsdeel is (dat woord ja) en de vraag oproept of ik nog wel besta. Als je een lichaam beschouwt als “iets dat we altijd met ons meesjouwen” dan was mijn mobieltje hier een onderdeel van (net als shag, aansteker en portemonnee, maar dit terzijde). Vanavond mijn eigen mobiele nummer gebeld, een stem die me vaag aan mezelf deed denken sprak iets over “niet aanwezig zijn”, etc. Een voicemail die ik dus waarschijnlijk nooit meer kan veranderen (de kans namelijk dat mijn mobieltje in Amsterdam weer bij mij terecht komt…) en waar gesproken boodschappen in zullen verdwijnen als een soort “verbaal zwart gat”.

Dus mocht je de behoefte hebben mij eens goed de huid vol te schelden, me nu toch echt eens de waarheid te vertellen, of gepassioneerd de liefde willen verklaren (tja, verlegenheid hè) nu is je kans. Mijn voicemail luistert geduldig en zwijgt in mijn richting als een ouderwetse biechtpastoor.

Doe maar, lucht op….

Poetry for life?

Ik was op Google naar plaatjes aan het neuzen met de zoekterm “poetry”. U kent het wel zo op een regenachtige vrije middag wat licht opvangen achter een beeldscherm. Nu leverde deze zoekterm niet echt inspirerende plaatjes op totdat ik gegrepen werd door deze beschreven dame. Klik voordat u verder leest, eens op de foto voor een grote weergave en laat het geheel op u inwerken.

U zult nu misschien zeggen, ja hèhè….een man die in zijn vrije tijd een beetje naar borsten zit te kijken “what’s new?”. Hoewel de borsten hier een rol van betekenis spelen gaat deze foto wat mij betreft dieper dan een kwijl en een zucht, laat ik eens een poging wagen:

Als eerste valt de tatoeage op haar onderarm op, concurrerend met haar borsten die aandacht opeisen. Frustrerend en tegelijkertijd uitdagend is het feit dat de tekst op haar onderarm niet geheel te ontcijferen is, wat staat er toch…? Al puzzelend flitsen mijn ogen telkens naar haar borsten, die daar zweven als komma’s na elk woord, haar volle lippen nemen een goede derde plaats in. Wat staat er toch, de naam van de foto is “poetry for life”, is het inderdaad een gedicht? En dan, als er weer een komma wordt geplaatst valt het sneetje onder haar rechterborst me plotseling op. Jezus, ze heeft neptieten oftewel siliconenborsten, een gevoel van nepheid vult me en haar volle lippen worden plots zichzelf; ontevreden met een “rot op” communicatie. Nu heb ik niet zo’n elitair gevoel bij gedichten maar toch, een vrouw met neptieten die interesse heeft in poëzie…ehm??
Mijn volgende stap is om de woorden die te ontcijferen zijn te googelen, wat weinig poëzie oplevert, wel een hoop ”slachtoffer-achtige” zelfhulpgroepen. Dit bevroren moment wordt naarmate ik langer kijk steeds triester en triester.

“poetry for life”? Of zie me, zie me, zie me alsjeblieft….

Wie kent de oorspronkelijke tekst? De inzender met de juiste tekst wint de koelkast!!!

Onder Normalen

De hoofdpersoon Billy doet mij aan een medicijnenonderzoek waarbij het middel Allevatrox (antipsychoticum) wordt uitgetest op een groep “proefpersonen”.

‘Ik voel me eigenlijk zo’n beetje hetzelfde,’ zegt Billy. ‘Eerlijk waar.’
‘Geen kleine veranderingen? ‘’
‘Zoals ik al zei: ik voel me hetzelfde.’
‘Helemaal niks dus?’
“Zie ik er zo beroerd uit of zo? ‘
‘Nee hoor, je ziet er prima uit. En trouwens, je hebt hier geen goede en foute antwoorden.’
‘Nou, ik voel me prima. Ik voel me zo’n beetje hetzelfde.’
‘En hoe is dat?’
‘Hoe het is om me hetzelfde te voelen?’
‘Je voelt dus niks anders?’
“Nou goed, ik erger me,’ zegt Billy over het gesprek. ‘Maar pas sinds kort.’
‘Kijk, dat is al iets, Geërgerd,’ Honeysack schrijft het op.
‘Heel geërgerd,’ zegt Billy.
Honeysacks onderstreept het woord. ‘Laten we het eens over die ergernis hebben.’
‘Laten we dat in godsnaam niet doen.’
‘Nee, ergernis is een echte reactie. Geërgerd zijn. Geïrriteerd. Kort aangebonden, Gefrustreerd, Superieur. Hoe zou je ergernis omschrijven? ‘
‘Wacht eens even,’ zegt Billy. ‘Ik heb niks gezegd over me superieur voelen.’
‘Inferieur dus? ‘
‘Alleen maar geërgerd.’
‘Maar er zit iets van superioriteit in ergernis, iets van boven het ergerlijke staan.’
‘Kunnen we het gewoon op “geërgerd” houden?’ vraagt Billy, nog geërgerder.
‘Tuurlijk, Tuurlijk.’ Dokter Honeysacks krabbelt een lange notitie neer. ‘Alleen…’

Uit: "Onder Normalen" door David Gilbert

Bewegingen

Vandaag voor het eerst sinds tijden naar fitness geweest. Vanaf de cardio-apparatuur kijk je uit op een ernaast gelegen bouwterrein, 3 grote hijskranen doen hun ding en stampen in samenwerking met allemaal kleine mannetjes heel grote kantoorflats uit de grond (de “beruchte” Amsterdamse Zuidas). Ja, een stad is als een mens, "work in progress", en fitness eigenlijk een soort van hijskraanbestuurder spelen, “mwah…kan nog wel 5 kilo bij”.

Langzaam wordt het donker en komen er mannen in pak binnen die zich omkleden, de bazen van de hijskranen en de kleine mannetjes. Nu de kleine mannetjes moe zijn, komen ook zij hier tillen en hun rondjes draaien. We zweten allemaal samen en bouwen om de tijd voor te blijven, uitgewoonde panden worden keer op keer gesloopt om plaats te maken voor iets anders.

Nieuwer dan nieuw stap ik even later naar buiten, adem diep in en als vanzelf ook weer uit. Voel me even één met het ritme...

Getijden

En dan...wordt je plotseling weer opgepakt door die golf die je even tevoren mee omlaag nam. En weer zag je het niet aankomen, is er geen vinger te leggen op het waarom. Het lijkt allemaal een kwestie van blijven drijven….golven, wolken, de zon en sterren, alles blijkt steeds meer een mysterie waaraan ik overgeleverd ben. Klein maar met grote ogen laat ik me tillen….sluit mijn ogen als een schorre meeuw zijn mantra laat weerklinken.

Bang

Ja, daar staat het woord. En waarschijnlijk wordt daarbij eerder aan de oerknal gedacht dan aan zijn synoniem “angst”. Wat nu alle taboes doorbroken…ja seksueel doen we tegenwoordig alles en hebben daar ook de mond vol van, god wat zijn we open. Ik ben bang…

“Waar is m'n gezond verstand
Wat is er met mij aan de hand
Ik ben bang”

(Doe Maar – Bang)

Maar ook in dit liedje gaat het uiteindelijk over de angst van een kind, kinderen zijn bang, wij volwassene doen alles om die angst te overschreeuwen. Angst is de ultieme anti-controle, de paradox van weg willen kruipen maar geen kinderbedje meer hebben waarin dat kan…En nee, bang voor een terroristische aanslag of de ondergang van de wereld door vervuiling of whatsoever ben ik niet. Het is meer een “loszandangst”. Het besef dat alles aan elkaar vasthangt met slecht klevend plakband, het overschreeuwen hiervan resulteert vaak in het maken van sterke kabels van dit plakband, starheid en een ontkenning van de charme van plakband zijn de volgende stap. Oooh help, zit me hier al weer heftig vast te lullen in paradoxen…

Gezond verstand is vaak niet toereikend…

Ik ga mijn boeddhabeeldje vervangen voor een rolletje plakband.
Wierookje erbij…

Rammstein - Klavier

Het is een tijd van veel muziek luisteren, mooi nummer, mooie video!

Herfstig

Tom Waits met zijn herfstinterpretatie...

Ridders en Prinsessen

Was als kind een grote fan van de serie “Ivanhoe” en ben bang dat ik dat stadium nog niet helemaal ontgroeit ben. In mijn lagere-schooltijd-bedje droomde ik mezelf vaak in de positie van ridder, vechtend met de slechteriken die veilig en duidelijk altijd in het zwart gekleed waren. Witter dan wit als ik was moest ik dan de bijna in zwijm vallende prinses redden. Die zwaardgevechten speelde zich vaak af op trappen en net als in de serie zorgde ik er dan voor dat ik hoger stond dan mijn tegenstander, al vroeg begreep ik intuïtief dat vanaf die plek de kans op serieuze verwondingen veel kleiner is.

Was alles nog maar zo overzichtelijk! Was het maar metaal dat mijn hart doorboorde i.p.v. de onstoffelijkheid van het psychische. Wanneer besefte ik dat het nepbloed was dat er vloeide?

Een ander land

Ben momenteel een waanzinnig boek aan het lezen: "een ander land" geschreven door James Baldwin, een aanrader voor iedereen die net als mij geïnteresseerd is in "duistere psychologie".

"Vivaldo glimlachte maar zei niets. De straten waren duister en stil. In een zijstraat stond een eenzame stadsboom waarop het stadslicht glinsterde. 'We zijn allemaal onvoorspelbaar, 'zei hij tenslotte, 'op een of andere manier. Je moet niet denken dat jij een uitzondering bent.'
'Het is heel moeilijk om daarmee te leven, 'zei Eric, 'ik bedoel, met het gevoel dat je nooit bent, wat je lijkt te zijn - nooit- en toch, wat je lijkt te zijn is waarschijnlijk, in zekere zin, bijna precies datgene, wat je wel bent.' Hij wendde zijn vaag glimlachende gezicht naar Vivaldo. 'Weet je wat ik bedoel?'
'Ik wou dat ik het niet wist, 'zei Vivaldo langzaam, 'maar ik vrees, dat ik het wel weet.'

Leonard Cohen - Suzanne (video clip)

Tsja, wat kan ik zeggen....moest er van komen en daar staat ie dan...

Vakantie

Al weer een aantal dagen terug in Amsterdam. Barcelona was geen onverdeeld succes omdat zij (mijn reisgezelin) en ik regelmatig verdeeld waren, het vaak niet lukte om een gezamenlijkheid te creëren resulterend in eenzaamheid zoals je die alleen samen kunt ervaren. Merkwaardig toch en o zo bekent; stelletjes en vrienden die het thuis heel goed kunnen vinden botsen plots als ze gezamenlijk voor langere tijd de kleigrond verlaten. Gewoontes of maniertjes die in de zeldzame verschijning zo charmant zijn, verworden tot een tandenknarsende irritatie als je daar opeens 24 uur per dag van kunt genieten. Als je dan bij mij niet alleen aan tandslijtage maar ’s nachts ook nog aan gesnurk wordt blootgesteld…

Ik ben best bruin geworden.

Barcelona

Ik vertrek vandaag voor een week naar Barcelona, het zal hier dus even stil zijn op mijn blog. Maar laat dit je niet weerhouden een liedje te fluiten of andersinds van je te laten horen.

Ola

Kuchende Goudvis website

Ja hoor, hij is in de lucht. Site is nog wel in wording en het materiaal dat er nu te vinden is bestaat uit oud materiaal. Maar in de toekomst wil ik hier vooral flash en foto's plaatsen, houd dit dus in de gaten...

De Kuchende Goudvis

Nachtvlinders

Waarom vliegen nachtvlinders zich dood in een kaars of andere hete lichtbron?

’s Avonds buiten zittend bij een kaars en een wijntje zie je het gebeuren, “seks, drugs en rock en rollend” komt het beestje aanvliegen om na een paar laatste rondjes het tijdelijke voor het definitieve te verruilen. Wat is dit kamikaze instinct toch? Kan me niet voorstellen dat ze in de nachtvlinderwereld Herman Broods hebben om zich aan te spiegelen, de term “live fast, die young” zul je zo’n mot niet horen uitschreeuwen, maar toch keer op keer een raar plofje en even die barbecuelucht die vegetariërs laat blozen. Suf ook toch? Ben je als nachtvlinder geboren en ga je constant op zoek naar licht, was dan gewoon geboren als mus ofzo…

Het antwoord lieve Bloglezers, was ook dit keer weer op Google te vinden:

“Nachtvlinders hebben redelijk grote ogen. Net als bij andere insecten zijn het samengestelde ogen, het is een bolletje, bestaande uit tientallen afzonderlijke ogen die samen een soort mozaïekbeeld vormen. Men heeft ontdekt dat ze zich waarschijnlijk oriënteren met behulp van de maan of de sterren. Ze zijn in staat de hoek te meten tussen de richting van waaruit het licht van de maan komt en hun vliegrichting en proberen op hun reis die hoek constant te houden. Bij maanloze nachten gebruiken ze hier sterren voor. Het lijkt een beetje op de manier waarop trekvogels zich oriënteren.”
“Omdat ze bij maanlicht een vaste hoek proberen vast te houden t.o.v. het licht van de maan, raken ze in de war wanneer ze in de buurt van mijn lamp komen. Ze proberen waarschijnlijk om ook daar die constante hoek vast te houden, maar dat betekent in de praktijk dat je in een soort spiraalbaan richting lamp gaat. En dat zie je ook: boven de lamp hangt een hele verlichte zuil van nachtvlinders, die al spiraliserend naar beneden komt richting lamp.”
(bron: Uit het nachtleven van Opsterland)

Tja, dit had ik in mijn wildste fantasieën niet kunnen bedenken! Alsof een foutje in de software van tomtom duizenden mensen het ravijn injaagt i.p.v. naar hun schoonmoeder…

uncomfortable creature

"This poor uncomfortable creature is continually doing its best to make a plausibly consistent story of its behaviour both to itself and the social world about it, and to be guided by that legend so as to escape an open breach with its environment. The urgency we are under to pull ourselves together and make an acceptable account of ourselves finds its outlet in these yarns about religious experience and consistent love that we force upon one another at every opportunity."

(Wells, H.G. (1946) You can't be too careful.)

Woordenloos

Het leven is een merkwaardige stroom van allerlei tegengestelde krachten. Juist op het moment dat mijn geloof in woorden zijn ultieme dieptepunt bereikt laat iemand me via een mailtje weten dat hij mijn gedichten mooi vind en er een wil plaatsen.

nachtvlinder

What's he building in there?

Angst is een emotie waar wij als mensen veel beslissingen op baseren. Angst kan persoonlijk zijn maar ook maatschappelijk, hoe makkelijk is het niet mensen angstig te maken voor terrorisme, Moslims, Joden of whatsoever.

Tom Waits met zijn briljante angstvertelling 'what's he building in there?'

Voor Jet

Soms moet het eerst herfst worden...

Vandaag een heerlijk zonnetje die de herfst van zijn betere kant laat zien. Autoradio hard aan, voet stevig op het gaspedaal en het raampje helemaal open. Bruine verdroogde blaadjes verwaaien op de snelweg en regelmatig slaan er een paar tegen mijn voorruit waarna ze hun tocht vervolgen, dit heel anders dan vliegen die slechts een bloedvlek achterlaten en het daar bij laten. Dromerig bedenk ik me dat wat dood is tijd nodig heeft om te verwaaien voordat de helderheid terugkeert, veel meer dan levende dingen wordt het dode bekeken als vanachter glas, als je maar lang genoeg kijkt wordt het zicht steeds waziger en troebeler.

Vrij naar citaat: ‘spoken ontstaan als iets of iemand niet goed is begraven’ (uit: Zen en de kunst van het motor onderhoud)

Taals

Ik politiek me een
weg van woorden
duister evident
stringente oorden
hoofd en kliek
vloeken tieren
u geschiedt
klotsen lispellen
en lucht-
niet-gedachten zuchten
zacht gesteun
stille vluchten
pakken taal.

Burma deel 2

Soms zijn woorden totaal overbodig...

Pappa Politiek

Minister Ronald Plasterk (PvdA) maakt zich zorgen over de beeldvorming rond vrouwen en meisjes. Het beeld van vrouwen in de media en reclame is die van lustobject, en ja het “zwakke geslacht” kan vervolgens niet anders dan zichzelf d.m.v. string, naveltruitjes etc. seksualiseren. Plasterk wil dus iets doen aan deze seksualisering van de samenleving, kortom al die “hoeren” moeten verdwijnen uit het straatbeeld.
Dit hebben we eerder gehoord maar dan uit de mond van net uit Marokko ingevlogen Imams. En dan dat arme Turkse meisje die zich met veel moeite en strijd van het hoofddoekje ontdaan heeft, helemaal hip nu in haar nieuwste topje. Haar vader heeft net de integratiecursus afgerond…komt Plasterk voorbij gelopen in zijn burka.

Burma

Over Boeddhisten gesproken: Het hing al een aantal dagen in de lucht maar vandaag heeft het bewind voor het eerst hardhandig ingegrepen tegen de protesterende Boeddhisten en andere betogers. Indrukwekkend vond ik de beelden die ik afgelopen dagen te zien kreeg; boeddhisten die de demonstraties begonnen waarbij langzaamaan steeds meer mensen zich aansloten.

"De militaire junta weigert nog altijd de macht over te dragen aan de winnaar van de verkiezingen van 1990; de NLD partij onder leiding van Nobelprijswinnares Aung San Suu Kyi. Aung San Suu Kyi staat sinds mei 2003 onder huisarrest vanwege haar geweldloze strijd voor vrijheid en democratie."

Info over Burma

Via onderstaande twee links kun je je steun betuigen aan de Birmese demonstranten:

Via deze link kun je online tekenen:
http://www.avaaz.org/en/stand_with_burma/v.php?cl=19980398

en via deze link kun je een petitie printen om op te sturen naar de dichtstbijzijnde Birmese ambassade:
http://www.buddhistchannel.tv/index.php?id=70,4945,0,0,1,0.

Lam Gods

Hehe...poeh...ben eruit! Na veel overpeinzen en de nodige logische deductie weet ik nu waarom Islamieten niet mogen drinken. Stel je Het volgende voor: Fatima klagend tegen de buurvrouw "Mohammed is(weer)lam (zucht)", kan niet toch, Mohammed Islam...jezelf gelijkstellen aan de heilige profeet is niks vergeleken bij deze heiligschennis. Steniging met echte Johnny Walkerflessen is het enige wat de harmonie dan nog een beetje zou kunnen redden. Besloten is toen om het maar bij het theeslurpen te houden.

Boeddhisten mogen ook geen alcohol drinken. Volgt u mij weer even om ook hier de logica van te achterhalen? "Was gisteren erg gezellig, zo hee Boeddha Islam geweest"...nope kan ook niet, volgelingen willen graag een duidelijk vakje zonder te veel keuze. "Hee Boeddha wat flik je me nou, ik snap et nie meer".

Katholieken daarentegen lusten wel een drankje. Er is daarom al eeuwen geleden nagedacht door schriftgeleerden hoe dit binnen de schrift te rechtvaardigen, ze kwamen met een sluitende oplossing en wel door het woord "lam" in een andere context te plaatsen. Dan wordt het dus "Ik kwam Jezus gisteren tegen, hij was lam Gods". Kijk, en dan heb je een kloppend geheel...

Ik ga lekker een kopje thee zetten.

Alledaags SS

Er is een fotoalbum geschonken aan het Holocaust Memorial Museum in Washington. Dit album was van een SS'er die van eind juni 1944 tot eind januari 1945 werkzaam was in Auschwitz. Alledaagse foto's van mensen die lol hebben en zich ontspannen, vrijwel alle personen op de foto's waren medeplichtig aan de grootste volkerenmoord uit de geschiedenis. Het Beangstigende aan dit album is dat het kwaad hierin niet te herleiden is...

Kamparts Joseph Mengele, die talrijke gevangenen onderwierp aan kwellende experimenten, figureert op acht foto's.

Naar album

Bron: Volkskrant van 22 september

Leonard Cohen: The Stranger Song

Luister de laatste tijd veel naar Leonard Cohen, die man heeft zulke waanzinnige nummers geschreven!! Sorry voor de troela die hem aankondigt, die snapt dus helemaal niks van het nummer...heerlijk jaren 60 decor ook by the way.

Flessenpost

Ik zit vanavond met het invallende duister op het terrasje van mijn woonbootje. Een beetje de oude Grolsch-reclame na te doen zeg maar (biertje, shaggie, peinzend en dromend uitkijkend over het water.) Traag en galant komt het van verre aangedreven, klein nog maar al wel duidelijk zichtbaar als fles. Het water is spiegelend vlak, het licht op zijn mooist en met de flessenpost-gedachte spelend volg ik zijn langzame naderbij komen. Als de fles mij tot een meter of 3 genaderd is blijft hij onbeweeglijk op dezelfde plek drijven. De alcoholisten onder u zullen dit effect misschien kennen maar voor mij is dit de eerste keer dat het lijkt alsof een fles me aankijkt. Er zit geen kurk of dop op de hals en ook geen briefje van een drenkeling of oosterse schone wordt omvat door het glas. De fles oogt zo wijs en rustiek en in een moment van bijna mystieke schoonheid realiseer ik me: dit is leegte!

Met een glimlach van oor tot oor neem ik een slokje van mijn bier.

Een beetje zoals ik

Mijn Blog gaat echt alle kanten op; verhaaltjes, columnachtige stukjes, foto's en citaten botsen en krioelen door elkaar heen. Het lijkt wel alsof het begint te leven en een beetje wordt zoals ik...en ja, het verlangen een meer samenhangend geheel te zijn deelt uw schrijver dus met zijn Blogje.

Waren de woorden altijd maar zoals ik...

Een andere kijk

"Er was eens een leerling van een Griekse filosoof die van zijn Meester drie jaar lang geld moest geven aan iedereen die hem beledigde. Toen deze proefperiode voorbij was, zei de Meester tegen hem: 'Nu kun je naar Athene om de Wijsheid te leren.' Toen de leerling Athene betrad, zag hij een wijze die bij de poort zat en iedereen beledigde die kwam en ging. Hij beledigde ook de leerling, die in lachen uitbarste. 'Waarom lach je als ik je beledig? vroeg de wijze. 'Omdat ik drie jaar lang voor dat soort beledigingen heb moeten betalen, ' zei de leerling, 'en nu beledigt u mij voor niets.' 'Betreed de stad,' zei de wijze, 'ze staat geheel tot uw beschikking...'

Uit: De kunst van het geluk - Howard Cutler

Vagina-monoloog

Kwam deze foto tegen op Google. Het woord 'suggestief' komt hierbij helemaal tot zijn recht. Ik weet niet wie de maker van deze foto is, maar respect!

Rita Verdonk

“Hé Gerrit-Jan, jij schrijft toch columnachtige stukjes op je log? Moet je niks schrijven over de VVD en Rita Verdonk, daar gebeurd nogal wat momenteel…..? “ (Zucht) “Ja maar wat dan? Dat ik liever had gehad dat ze hun “echtelijke twist” voor de openhaard hadden uitgevochten? Of dat ik denk dat Rita best een goede pokerspeler zou zijn als ze zich niet zo gemakkelijk in de kaarten zou laten kijken?”. “Of wellicht iets over vertrouwen in de politiek en het soapgehalte met 2 iets aan de oude kant zijnde acteurs?” (Zucht).

Biertje? Ehhhh Sherry?

Glassworks

Ben bezig met een fotoserie , namelijk "Glassworks" - mensen achter glas gefotografeerd in het openbaar vervoer van Amsterdam. Een metafoor van ons eigen "bekraste" innerlijk die ons van de ander afzonderd en het naar buiten kijken soms moeilijk maakt. Al die dromen en verlangens die continu op de ander geprojecteerd worden weerkaatsen terug en verstrooien het licht in de ogen nog meer....

P.s. klik op foto voor groter formaat

Naveltruitjes

Op deze mooie “nazomerdag” zag ik ze weer, de onderbuiken van diverse vrouwen en meisjes. Niks mis mee, een mooie buik mag wat mij betreft getoond worden zeker met een paar mooie benen eronder. Ontroerd en helemaal vertederd raak ik echter van het volgende: Veel draagsters van een naveltruitje zie ik regelmatig “trekkende bewegingen” aan het kledingstuk maken (richting broekrand), alsof die bewust niet bedekte navel zo toch eigenlijk ook wel weer heel bloot is. Vraag me dan wel eens af of het misschien een gekrompen kledingstuk is en ze even niks anders in de kast had liggen. Na de “trekkende beweging” (wat dus weinig oplevert) kijkt zo’n vrouw dan even spiedend om zich heen, met een “heeft niemand dit gezien?” blik in de ogen.

Vrouwen die “jong sexy en wild” moeten lijken veranderen zo in kleine meisjes. Voor mij zit hierin echter precies de vertedering; een emotie die vaak opbloeit uit onverwachte tegenstrijdigheden.

Objectieve informatie

Vandaag een digitale camera gekocht. Dagen van tevoren informatie bekeken en testresultaten doorgenomen op het internet, want je wilt dan toch beslagen ten ijs komen. Elke keer echter moedeloos de computer weer uitgezet, moe als ik werd van al die tegenstrijdige “feitjes” en, nog erger “gebruikerservaringen”. Nu vandaag tijdens een kordate bui even snel de computer aan en “wow, die ziet er wel mooi uit…”, volgens de test kan ie foto’s maken, Wow…!

Naar de winkel gerend en de eerste de beste verkoper aan zijn mouw getrokken: “die wil ik!” Zal er wel overtuigend hebben uitgezien, want toen ik me omdraaide na het betalen (Doos met camera en geheugenkaart in mijn handen) sprak een meisje me aan: "Sorry, mag ik je iets vragen? Heb jij goede verhalen gehoord over die camera?" (Hier niet ter zake doende maar toch, ze heeft een hazenlip wat haar erg schattig maakt.) Vooral op die lip dus gefocusseerd stamel ik iets over “informatie op internet”, “goede prijs/kwaliteit verhouding” (ja, echt waar…het kwam mijn mond uit) en meer van dat soort verkopersleut. Buiten mijn fiets van slot halend besloot ik even te wachten, toch wel nieuwsgierig. En ja, heel erg verbaasd was ik niet toen 5 minuten later het meisje met precies zo’n zelfde doos als ik naar buiten kwam.

Waarop baseren we toch onze keuzes, en hoe rationeel zijn we hierin? Ik betrap me er elke keer weer op: het begint rationeel totdat de emoties het overnemen.

Meshes of the afternoon - deel2

Meshes of the afternoon - deel1

Hier een film van de avant-garde filmmaakster Maya Deren (gestorven in 1961). Zag deze film voor het eerst jaren geleden en moet zeggen dat het indruk maakte. Nu dus van YouTube geplukt.

"In 1943, she adopted the name Maya Deren. Maya is the name of the mother of the historical Buddha as well as the dharmic concept of reality being but an illusion."

voor meer info: http://en.wikipedia.org/wiki/Maya_Deren#College

Lichtjes in het donker

Nee, lieve mensen hebt geen angst. Ik ga jullie niet vroegtijdig met kerstgedachten of andere EO-gevoelens lastigvallen.

Vanavond na mijn late dienst op het fietsje door een donker gedeelte van Amsterdam-Osdorp onderweg naar huis. Koptelefoon op en mijn ipod roodgloeiend, en dus die lichtjes vanaf de andere kant. Dichterbij komend werden dit 2 felle koplampen die eindigde in een mij omsingelende manoeuvre. Het bleken 2 scootertjes te zijn waarbij stilstaand een van de berijders ook nog zijn armen spreidde in een soort van “Jezuschrist-superstar imitatie” (armen gespreid en een rechtvaardige blik). Na mij vergewist te hebben dat ik niet door de plaatselijke “gang” met de dood bedreigd werd, en het ook geen indianen waren die op mijn scalp uitwaren, moest ik inwendig grinniken. Voor mij (ik was toch maar even gestopt) stonden 2 politieagenten die de leeftijd waarop je een scooterrijbewijs kunt halen maar net ontstegen waren. Stekeltjes en een frisse, moedige blik, melde mij dat ik geen licht op mijn fiets had. Perplex ging ik bij mezelf te rade en constateerde een diepere waarheid in het gezegde. Aangezien ik mijn identiteitsbewijs niet bij me had begon hij maar met het overschrijven van mijn pinpasje. Na de moeilijke vragen over naam, straatnaam, geboortedatum en plaats, postcode etc. met goed gevolg te hebben beantwoord uiteindelijk mijn vraag: “ehm, krijg ik nu ook een bekeuring voor het niet bij me hebben van een identiteitsbewijs”. “Nee” was zijn letterlijke antwoord “zou voor u en ons niet zo prettig zijn”. Heb dat stekelmans een hand gegeven en een prettige avond gewenst en ben mijn weg vervolgd. Helemaal blij met mijn geen...eeehhm, één bekeuring.

Begroetingen

De titel "handshake" van mijn vorige blogje, met als metafoor de oppervlakkigheid van veel moderne relaties, (pffff, sorry klinkt nogal opgeblazen...) deed mij nadenken over de begroeting in het algemeen. "Handshake" is zo'n mooie titel omdat het al een oppervlakkigheid c.q. zakelijkheid suggereert.

Vroeger was het in mijn familie de gewoonte dat de mannen elkaar een hand gaven als ze elkaar begroeten, als een man een vrouw begroete was het en die hand en 3 zoenen, bij 2 vrouwen kan ik het niet helemaal meer terughalen (die 3 zoenen maar met of zonder hand?). Als eerste daad van breken met de conventie besloot ik die man/vrouw begroeting een andere draai te geven, dus geen hand meer maar 2 handen op haar schouder en 1 of 2 zoenen, al naar gelang mijn stemming. Het gevolg hiervan was regelmatig enig ongemak bij de dames, zweefde daar zo’n loze hand bij mijn buik en ook die zoen die ergens in de lucht belande gaf zwaarte aan de atmosfeer. Later toen ik in Amsterdam studeerde, werd het gebruikelijker dat je als man ook een andere man ter begroeting kon zoenen en omhelzen. De eerste keren echter dat ik ook mijn vader zo begroete voelde ik zijn lichaam verstijven en voelde dit niet echt gemakkelijk. Alles went, zelfs een vent, dus later voelde dit steeds beter. Zo langzamerhand begroet ik mensen zoals het op dat moment "is", dit kan dus oplopen van “hoi” tot een hand, tot 1, 2 of 3 zoenen, een omhelzing, een heftige tongzoen of een klap op iemand zijn schouder.

Toen ik jaren geleden in India/Nepal was maakte ik daar kennis met “Namaste”, wat zoiets betekent als “ik groet de god in u”. Hierbij worden de handen tegen elkaar geplaatst voor de kin of de borsten, met een lichte buiging van het bovenlijf. Lang heb ik dit als een ideale begroeting gezien totdat ik inzag dat dit net zo goed binnen conventies is afgebakend en dus alleen als “exotisch ideaal” te handhaven:

“Namaste is the traditional greeting in Nepal. A person places his or her palms together—with the fingers up—in front of his or her chest or chin and says “Namaste,” or Namaskar to superiors. Adults do not use the Namaste greeting with children. In informal situations, one might raise the right hand in a salaam gesture, which is similar to a salute, for both greetings and farewells. At formal social gatherings, a guest may be adorned with a mala, which is a flower garland, when greeted. In certain Buddhist communities, a khada (white cotton scarf) may be offered instead of a mala. The Nepalese generally do not shake hands, although some men may shake hands with Westerners or each other. In greetings, it is respectful to use titles (such as “Professor,” “Doctor,” or “Director”) or the suffix -jee (or -jye) with the last name. The Nepalese usually ask permission before taking leave of others.”

Kortom: de mazzel

(zoals bij alles, gaat ook dit weer om de intentie i.p.v. over de vorm...)

Handshake

Deze animatie over liefde en vrijheid is gemaakt door Patrick Smith. Vind dit een waanzinnige animatie; dit verhaaltje had zich overal af kunnen spelen maar wordt hier gesitueerd bij een bushalte, mooi mooi!

Doet mij denken aan de "bushalte" datingsites. Las een tijdje geleden ergens een artikel over deze sites (waar ik trouwens zelf ook ervaring mee heb), hierin wordt gesteld dat deze eerder meewerken aan de toename dan aan de afname van het aantal vrijgezellen. Zo'n datingsite is namelijk een hele grote virtuele "bushalte" waar het wel heel makkelijk wordt om anderen aan te spreken voor een wijntje of iets nog dichter bij het bed...Dus als dan na de verliefdheid deze persoon niet alleen maar positieve eigenschappen blijkt te bezitten is de stap terug naar de bushalte zo gemaakt.

Nu is het natuurlijk de tijdsgeest die de datingsites voortbrengt en niet vice versa.

Wegwerkzaamheden

Iedereen die een auto heeft of regelmatig meerijdt, kan het niet ontgaan, wegwerkzaamheden op de meest onmogelijke plekken. Als je zoals ik toch de productiviteit zo hoog mogelijk wilt houden en de spieren krachtig (gaspedaal intrappen dus) dan moet je je met gevaar voor eigen leven rakelings langs een betonnen muurtje scheren, aan de rechterkant proberend het aantal afgeknapte spiegels tot een aanvaardbare hoeveelheid te houden. Nu zult u zeggen, “hé zeikerd, wat een populistisch geneuzel, dit soort gezeur kennen we nu wel”. U hebt helemaal gelijk lieve lezer(es), ik zal ter zake komen.

Snap namelijk best dat wegen onderhoudt nodig hebben, maak daar dus meestal geen punt van. Op het moment dat je de werkzaamheden gepasseerd bent (toch een zuchtje van opluchting) staat daar echter altijd een bord met de volgende tekst: “bedankt voor uw begrip”. Dat is waar mijn frustratie in alle heftigheid oplaait, de demagogie die uit deze woorden spreekt, dit is een overheid die betutteld en mij een klopje op mijn schouder geeft als of ik een klein kind ben. Hoe kunnen ze ervan uitgaan dat ik begrip heb? Ze dringen mij begrip op en wakkeren hiermee juist mijn frustratie aan.

Het lijkt wel of tegenwoordig alles “opgeleukt” moet worden. Zo wordt ook geprobeerd om onze relatie met de belastingdienst positiever te maken d.m.v. verschillende reclamespotjes.
Het ergste is nog wel het opleuken van de politiek, nu bijna alle politici zich vertonen bij de meest gruwelijke quizzen is het woord “populist” bijna inhoudsloos geworden.

Niet alles hoeft leuk, sommige dingen moeten gewoon functioneel zijn.

Terrasjesweer

Een zware jas, zwart-wit geblokt, maar dan in een variant zoals die 40 jaar geleden in de mode was. Een formaat handtas in haar linker hand waar elke sporter jaloers op kan zijn (oh gaaf, kunnen ook mijn reservevoetbalschoenen mee!), de rechtervingers omvatten een massief houten wandelstok. Haar voeten wijzen iets uit elkaar, alsof ze op haar leeftijd nog alle kanten op wil kunnen, dit effect wordt nog versterkt als ze schuifelend van de stoep het fietspad op gaat. Haar rug is zo gebogen dat ik me verwonder dat er toch een nieuw soort evenwicht is gevonden, of haar hoofd is niet zwaar genoeg om haar voorover te doen vallen, kan natuurlijk ook!? Haar nek heeft zich bij dit alles neergelegd en volgt de baan van de rug waardoor haar ogen slechts de tegels vlak voor haar voeten kunnen zien.
Er komt een brommer langs en ik zie dat oude lichaam nog meer verstijven, ze staat stil totdat het gevaar geweken is waarna ze met al haar vermogens het hoofd iets op weet te heffen om rondom zich te kijken: de kust is veilig. De laatste meter tot het zebrapad (weer op een stoep aangekomen) verlopen zonder incidenten. Weer even die krachtsinspanning om naar het stoplicht te kijken, het is rood.
Auto’s rijden langs, de een nog glimmender en nieuwer dan de ander.

Ze is verdwenen na mijn laatste slok koffie.

Retorisch

Zat vanavond mijn "oude gedichten" eens door te lezen. Vind het volgende gedicht toch nog steeds erg mooi, daarom hier als uitzondering iets "uit de oude doos".

Retorisch

Schuchter kruipt dit leven
aan mij voorbij gaan vogels
in luchtgebaren streling
vederlicht grijswit
zuchtend blauw
beklim ik niet geschoren
duintoppen, handen achteloos
in steekzakken van verleden
tijd twee kwartjes
verkleurde pasfoto treurig
glimlachend de branding
als bestorven woorden
lippen prevelen:

"waaraan sterft de tijd?"

Viagra

Vanuit “Christelijke hoek” is er alweer enige tijd geleden bezwaar aangetekend tegen bepaalde abri-posters. De dames die zich hierop in Lingerie zo gewillig laten bekijken zouden vrouwonvriendelijk en seksistisch zijn. Nu heb je van deze posters ook de “Zeeman” variant, hierbij kan ik me iets voorstellen qua vrouwonvriendelijkheid, ziet er toch gewoon ongemakkelijk uit. Maar anyway, deze posters brengen geen “beroering” in mijn mannelijkheid teweeg. Zijn over het algemeen vriendelijk uitziende dames met wie het volgens mij goed een wijntje drinken is.

Iets anders is de Viagra-spam, die ook ik met grote hoeveelheden tussen mijn e-mail aantref. Hierbij geen sprake meer van gezichten laat staan borsten. Nu wordt mijn “jongeheer” wel heel direct aangesproken; “hé relaxte gozer, wordt eens wat stijver”. Zit je daar, heerlijk met een kopje koffie of thee achter je computer. Het “delete” knopje weet ik inmiddels blindelings te vinden, dit laatst eens geprobeerd met mijn rug naar de computer toe, lukte na 5 pogingen.
Kort geleden me laten vertellen dat als (ben het precieze getal kwijt, maar laten we zeggen) 1 op de 15000 mensen d.m.v. spam een aankoop doet dit economisch effectief is. Er hoeft dus maar een iemand van al die mensen te zijn die denkt “ja, fuck man, ik zit inderdaad te relaxed achter mijn computer, het moet wat stijver” en hup, weer een nieuwe spamgolf, want dus winstgevend.

Hoe zou dat zitten met die abri-posters? Hoeveel lingeriedames lachen mij vriendelijk toe voordat iemand besluit zo’n setje te kopen?

Talig

Woorden verwijzen naar een bepaalde betekenis. Dit is een aanname die we met zijn allen doen, om in ieder geval het idee te hebben dat we elkaar kunnen begrijpen.

Nu kan ik nog steeds betekenissen door elkaar halen, voorbeelden hiervan zijn mijn verwarring tussen “jurk” en “rok” of tussen “kano” en “kajak”. Door vrouwen soms te complimenteren met hun kleding heb ik de eerste onduidelijkheid inmiddels overwonnen. Ik geef trouwens eerder een compliment voor een leuk zomerjukje dan voor een rok, maar dit terzijde.

De verwarring tussen “kano” en “kajak” komt vaker voor, merkte ik na een klein onderzoekje in mijn vriendenkring. Wellicht heeft dit iets te maken met het feit dat men hier niet zo snel complimentjes voor geeft, zo van “goh, wat staat die kano je mooi” of “die kleur kajak staat jou helemaal goed”. Nee, dan moeten we eerder denken aan opmerkingen als “wow, dat was een heftige waterval!” kortom niet het soort opmerkingen die je onderscheidend vermogen stimuleren.

Relatief lijkt de verwarring tussen de begrippen “links’ en “rechts” veel bij vrouwen voor te komen. Met de auto op de ringweg van Parijs, met mijn vriendinnetje (die kaart leest) op weg naar Spanje. Ik heb net met een imposante manoeuvre tenminste 2 mensenlevens kunnen redden (namelijk de onze). “Hier links” hoor ik veel te hard in mijn rechteroor, ook hoger trouwens dan ik me haar stem herinner. Het stuur naar links gooiend zonder te kijken in welke spiegel dan ook, herinnert zij zich plots haar ezelsbruggetje….”eeeeh rechts”.

Het vervolg wil ik u graag besparen, maar dit zijn geen momenten om complimentjes over haar kleding te geven, hoe mooi ze er die dag ook uitzag in haar jurkje.

Why Lazarus Laughed

"Of the many earnest, and how earnest, people we may observe reading, attending lectures, studying and practicing disciplines, devoting their energies to the attainment of a liberation which is by definition unattainable, how many are not striving via the ego-concept which is itself the only barrier between what they think they are and that which they wish to become but always have been and always will be?"

Why Lazurus Laughed by Wei Wu Wei

Barcode

We hebben in Nederland een hoop codes, door Balkenende ook wel weer normen en waarden genoemd. Zo is een barcode bijvoorbeeld dat je de barman bij binnenkomst niet begint te tongen en bevoelen, nee, een meer of minder joviale begroeting voldoet over het algemeen. Niet te klef, niet te plakkerig zou dus zo’n norm kunnen zijn die ik hierbij nieuw leven in wil blazen.

En wees niet bang, ik ga het verder niet over die barman of –vrouw hebben, wat je daarmee doet zal me worst zijn. Ik wil het nu over de barcode hebben die in de vorm van streepjes en onbegrijpelijke getallen veel artikelen siert, is makkelijk, hoeft de caissière er alleen maar met zo’n piep-scanapparaatje langs, scheelt haar RSI of andere modegevoelige ziekte.

Maar vaak bij thuiskomst blijkt dat hardnekkig vast geplakte stickertje er “no way” af te willen, ook niet met het nodige geduld en na het geduld het “krijg allemaal.....” scheurwerk. Uiteindelijk kan ik de bijna onbedwingbare neiging voelen, de eerste de beste barkeeper van de eerste de beste kroeg totaal af te tuigen, iets waarmee de eerdergenoemde politicus het niet eens zou zijn. Nu stem ik geen CDA, maar toch, een beetje modelburger wil ik wel zijn.

Menig CD-hoesje, IKEA-kopje of GAMMA-plank is dus te herkennen aan zo’n half afgekrabd stickertje. Ik ben voor niet te klef en niet te plakkerig.

Tom Waits

Voor alle helden onder ons plaats ik hier dan ook maar gelijk een tekst van Tom Waits, ook iemand die ik absoluut helemaal goed vind. Hebben we die "balast" gehad en kan ik hierna zelf aan het schrijven gaan....


Soldier's things

Davenports and kettle drums
and swallow tail coats
table cloths and patent leather shoes
bathing suits and bowling balls
and clarinets and rings
and all this radio really
needs is a fuse
a tinker, a tailor
a soldier's things
his rifle, his boots full of rocks
and this one is for bravery
and this one is for me
and everything's a dollar
in this box.

Cuff links and hub caps
trophies and paperbacks
it's good transportation
but the brakes aren't so hot
neck tie and boxing gloves
this jackknife is rusted
you can pound that dent out
on the hood
a tinker, a tailor
a soldier's things
his rifle, his boots full of rocks
oh and this one is for bravery
and this one is for me
and everything's a dollar
in this box

Poëzie

Mijn favoriete dichter is Rutger Kopland, waanzinnig zoals die man een sfeer weet op te roepen, het ongrijpbare weet te benoemen; zoals iets er wel is maar tegelijkertijd ook weer niet. Ik zal me hier dus gelijk aan "diefstal" schuldig maken...komt ie: "De Plek" van Rutger Kopland (uit: Dankzij De Dingen).


1.

Herinneringen. We gaan weer het spoor
dat zich verloor in de stenen,
weer de schemer, weer ergens
een plek.

We keken naar de bergen om ons heen
tot de nacht kwam, luisterden
naar de wind tot hij ging liggen,
zaten bij het vuur tot de as
was gedoofd.

We spraken tot we sliepen.

2.

We ontwaakten en begonnen te spreken.

We keken naar de bergen om ons heen
tot de dag kwam, luisterden
tot er weer wind was,
zaten bij de as
tot het brandde.

We verlieten de plek, keken om,
ergens tussen de stenen moest het nog zijn,
maar het was er niet meer.
We vonden het spoor terug.

3.

Als we het spoor niet hadden verloren,
de schemer niet was gekomen,
er ergens tussen de stenen
geen plek was geweest.

Als de bergen om ons heen niet waren
verdwenen in de nacht,
de wind niet was gaan liggen,
het vuur niet was gedoofd.

Als we geen woord hadden gesproken,
niet waren ingeslapen,
niet waren ontwaakt.

Even voorstellen

Onze goudvis is best tevreden met zijn leventje, zijn trouwe baasje neemt hem regelmatig mee wandelen, op de fiets of in de auto. Zo ziet onze goudvis, laten we hem "ik" noemen, toch e.e.a. van de wereld. Ik houdt van het water, poëzie, de bizariteit van het leven, boeddhisme, paradoxen, mensen (met een voorkeur voor vrouwen) en meer van dat soort ongein. Ik zwemt politiek ergens links van het midden (blub blub) maar is gewoon rechtshandig.

Ik zwemt en opserveert (en spartelt regelmatig even op het droge...)

Allemaal een goudvis

Waarom in godsnaam als titel van een weblog "de kuchende goudvis"? Waarom niet is mijn dappere verweer....ik probeer een beetje van die zogenaamde logica af te komen, lukt met vallen en opstaan.
Anyway, zo'n titel "valt" dan ergens in mijn hoofd en kreeg er leuke beelden bij: een kettingrokende goudvis gek wordend van die kutrondjes. Nog fascinerender was het om me het wereldbeeld van die goudvis voor te stellen, hopeloos vervormd door de vissenkom ziet hij wat buiten is. Binnen wat nepplantjes voor de gezelligheid.

Toen besloot ik: zijn we niet allemaal goudvissen?