Carnaval

Ik ben niet zo van de spookpakken, feestneuzen en Geert Wilders pruiken: kortom carnaval. Toen ik vanmorgen in mijn Adam&Eva kostuum ontwaakte kon ik het echter niet laten, toch weer mijn Gerrit-Jan identiteit uit de kast getrokken.

Carnaval, nee dank u.

Waarom dan toch elke morgen weer dat dralen
zo tussen nacht en koffie in, mezelf aantrekkend
met het zacht verlangen naar een ander.

Zendtijd voor politieke partijen

Een groot wijds strand, een man langs de kustlijn stijf in pak en met veel te glimmende schoenen voor deze plek. Zijn gezicht suggereert diepte zoals dood water dat doen kan. Hij zet een paar stappen langs de kustlijn, onwillig lijkt het wel, zijn stijve motoriek als een pierrot achter zich aanslepend. De camera volgt plots een zwerm meeuwen en verbeeld de suggestie van net in een vloeiend en vanzelfsprekend geheel. Want dat moge duidelijk zijn, die man op het strand staat voor de grote V ( 2 v’s maar liefs). Maar niks geen blijheid, losheid of zelfs maar openheid. Nee, hier staat een man met een grote missie, nadat hij alle dijken op gaatjes heeft gecontroleerd (hij wilde zo graag eens zijn vinger erin stoppen) bewaakt hij nu ons strand. Ach, laat die man hoor ik u denken.

Zou een hond niks voor Geertje zijn?