Het leven is een spel

Ik kom er steeds meer achter, het leven is een spel. Mijn vader gebruikte regelmatig de quote ‘het leven is een spel maar je moet het wel serieus spelen’. Ontdek steeds meer de waarheid achter die woorden…

Ce n'est pas une pipe. Het is een pijp maar het is ook geen pijp, wie kent niet die uitspraak en schildering van Magritte. Was voor mij lange tijd ‘kunst om de kunst’, geleuter op de vierkante centimeter dus…

Al enige tijd spelen er 2 begrippen door mijn hoofd, namelijk absurdisme en realisme. En dan niet als rationeel spelletje maar als ‘paradox van een gevoelde waarheid’.
Absurdisme is volgens de van Dale ‘een richting, vooral in de toneelliteratuur, die het absurde benadrukt’. Absurd is ‘strijdig met de rede, de logica’. Realisme is een ‘levenshouding die van de waarneembare werkelijkheid uitgaat’.
Wordt het u al duidelijk? Allemaal woorden die naar elkaar verwijzen waarbij de een de ander ontkracht en de ander slechts naar zichzelf verwijst. Zo wordt taal bijna wiskunde en zijn we toch weer bij het absurdisme terug (de cirkel is gesloten, blog kan worden opgeheven).

Terug naar die pijp, en ja zoals iedereen al aanvoelt is dit de verbeelding van een taalkundig iets. ‘Taal ontstond ongeveer twee miljoen jaar geleden, toen de voorlopers van Homo erectus symbolisch gingen denken. Dat wil zeggen dat ze abstracte begrippen gingen gebruiken, woorden die niet alleen maar naar concrete voorwerpen verwezen maar ook naar elkaar.’ Woorden (symbolen) hebben dus niet slechts een betekenis maar ook een verwijzing naar andere woorden: ‘Alleen symbolen hebben naast de reference ook sense: betekenis door de samenhang met andere symbolen, als deel van een betekenissysteem. Stoel verwijst aldus ook naar 'tafel', naar het werkwoord 'zitten', en naar welke associatie het verder ook maar bij iemand kan oproepen.’

Zegt u het maar…
Absurd?
Logisch?

Ik denk dat de woorden het leven tot spel maken…

(citaten: mijn vader en Hendrik Spiering in NRC)

Chet Baker - Let's Get Lost

Tijd voor een muziekje. Wat is en blijft die man geweldig. Er is ook een film over zijn leven en muziek gemaakt; let's get lost.

Spam

Ik voorspel u, in 2008 raakt seks uit. De spam die binnenkwam op mijn e-mailaccount was eerst de “viagra-spam” (nu nog stijver), toen moest het vervolgens allemaal langer (voor haar plezier, nu de vacuümzuiger nog voordeliger). De laatste trend echter zijn de ongedekte leningen (moet een complot zijn om de crisis vanuit Amerika over te hevelen).

Maar goed, als dekken geen noodzaak meer is…
hoeft het niet stijf
en ook niet lang.

Ik waarschuw u
trap er niet in
blijven dekken die boel!

In den beginne...

...was er een man met een heel klein piemeltje, daarom moest er een vrouw gekleid worden uit een van zijn ribben om tegen hem te zeggen: "het gaat niet om de grote mijn schat". Toen iets met een appel, en veel, heel veel nakomelingen.

Toen werd de klei schaars en kreeg je spam...

Goddelijke metafoor

Zomaar een gedachte:

Een soort sociaal experiment wordt opgezet in Amsterdam, de gehele bevolking gaat 4 maanden “meespelen” in een documentaire. Iedereen blijft gewoon zijn dagelijkse ding doen maar krijgt voor dit “meespelen” een heel behoorlijke vergoeding. Niemand heeft de hoofdrol (aangezien er niet wordt ingezoomd) en we blijven dus allemaal in onze vertrouwde bijrolletjes (ja ik weet het, arme Katja Schuurman). Tussen de middag echter wordt iedereen verwacht in een immense crew-tent alwaar bedrijf X een uitstekende catering verzorgt, diegene die hier niet verschijnen worden (laten we zeggen) gedeporteerd naar Rotterdam. Na die 4 maanden wordt dit grootschalige filmexperiment exclusief uitgezonden in ( u raadt het al) Amsterdam.

Ehm….hoor ik u denken
Word ik hier even genept denken de slimmeriken.

Ik zei het al…zomaar een gedachte.
Of zou iedereen toch net een tikkeltje bewuster leven??

2008

En ik zag hem gaan, puffend blies hij zijn laatste adem uit, happend naar wat er niet meer is. Tegelijkertijd ontstond uit dit vacuüm iets nieuws, schreeuwend alsof de onmisbaarheid al bewezen is. De reclame beheerst dit principe als geen ander; “Nu nog nieuwer, niet alleen met vleugeltjes maar ook met geavanceerd doorstroomgootje”.

En toch, gelukkig geloof ik ook dit jaar weer dat ik vleugeltjes krijg en lekker doorstroom.

Ode aan een Griep

Zompig dat moeras van het heerlijke verdwijnen, geen denken of voelen maar zweven, alsmaar zweven. Gelukzalig en eeuwig rekken van dat onbeschrijflijke moment tussen de droom en het ontwaken. Ik heb mijn natuurlijke staat ontdekt, of weer gevonden, in flarden zonder betekenis of samenhang. Niet geschoren en in mijn oudste lompen werp ik de realiteit verre van me. Mijn buurman echter is er minder goed aan toe, 'terminaal' hoor ik soms (grinnikend) fluisteren als ongure types zich daar verzamelen. Zijn codenaam 2007, en ach, vaak genoeg lach ik vrolijk met ze mee.

De zwijger

De zwijger stemt toe.
De zwijger verwaarloost de woorden.
De zwijger denkt woorden
voordat hij zwijgt.
De zwijger beeldt zich in.
De zwijger droomt.
De zwijger stroomt over.

De zwijger bedenkt woorden
die klinken als stilte
en stilte bedenkt niemand
die is er of niet.

Stil is de zwijger.

Koud

Nu het winter wordt
blijkt het weer vies
tegen te vallen.
Er was toch
opwarming belooft?

Stom hoor

Maar toch weer
mijn kachel hoog
handschoenen aan
muts op de kop.

Stom hoor
en ook zo ouderwets…

Zendtijd voor politieke partijen

Een groot wijds strand, een man langs de kustlijn stijf in pak en met veel te glimmende schoenen voor deze plek. Zijn gezicht suggereert diepte zoals dood water dat doen kan. Hij zet een paar stappen langs de kustlijn, onwillig lijkt het wel, zijn stijve motoriek als een pierrot achter zich aanslepend. De camera volgt plots een zwerm meeuwen en verbeeld de suggestie van net in een vloeiend en vanzelfsprekend geheel. Want dat moge duidelijk zijn, die man op het strand staat voor de grote V ( 2 v’s maar liefs). Maar niks geen blijheid, losheid of zelfs maar openheid. Nee, hier staat een man met een grote missie, nadat hij alle dijken op gaatjes heeft gecontroleerd (hij wilde zo graag eens zijn vinger erin stoppen) bewaakt hij nu ons strand. Ach, laat die man hoor ik u denken.

Zou een hond niks voor Geertje zijn?

Dwalen (vrijheid?)

Ik ben een dwaler en ga daar gewoon van genieten”. Zo dat staat als een huis, om er maar weer eens een paradox tegenaan te gooien. Klaar met mezelf in een vaste vorm willen gieten, klaar met die eindeloze spiegelgevechten in mezelf, waarbij de een het huis wil bouwen en de ander een vuurtje stoken (god, wat is er vandaag veel hout!).

(Een herinnering plopt op…)

Vond Lucky Luke altijd een geweldige strip. En kon tijden naar het laatste plaatje turen waarop hij zijn melancholische liedje zingt en richting horizon verdwijnt. Maf eigenlijk, want dit plaatje is volgens mij in alle albums precies hetzelfde, en toch (of misschien juist) is het dit beeld dat mij zo’n krachtig gevoel van gelukzaligheid gaf. Aan veel mensen mijn gevoel van melancholie proberen uit te leggen, kom er nu achter dat ik dit niet beter kan verwoorden dan d.m.v. dit beeld. Alle avonturen die Lucky Luke meemaakte, allemaal anders en daarna de vrijheid tegemoet. Maar alsof mijn held dit niet aankan, (want ja wat doe je dan als je geen held bent maar gewoon vrij) dus herhaling, op herhaling op herhaling. Zijn vrijheid verwordt hiermee tot een cliché en dus zoiets als tv-kijken nadat je klaar bent met werken.

Ga ik een huis bouwen of toch een vuurtje stoken?

Reclame

Een kip KAN niet kiezen
maar JIJ wel!

(wordt ik hier hopeloos overschat!)

Schuim

Een gedicht van "zinnen verzetten". Op haar blog speelt ze met taal zoals een kind met klei, zonder hierbij overigens iets aan intelligentie in te boeten.

Schuim

ik wikkel je in
m'n zachtste droom.
het is mooi geweest
morgen breng ik je terug.

niet omdat ik je zat ben
maar omdat ik
nooit genoeg van je
zou hebben gekregen.

ik honger naar het wilde water,
naar mijn kleine boot hoog
op schreeuwend schuim.
-wat van liefde is zinkt niet-

maar in jouw stil koel meer
kan mijn hart
niet drijven.
hooguit tot wanhoop.

het is niet omdat jij
niet stroomt,
het is omdat ik
de golven zo nodig heb.

morgen breng ik je terug,
het is mooi geweest.
mijn zachtste droom.
ik wikkel je in.

Zie Blog van zinnen verzetten

TV Buddha - Nam June Paik

Een installatie gemaakt door kunstenaar Nam June Paik. In zijn verstildheid legt het zoveel lagen bloot.

De ware helden

Deze 2 kinderen zijn de ware helden, laat ze dit ook blijven als ze ouder worden. Ware helden omdat ze protesteren tegen een van de eerste illusies die ze wordt afgenomen, na dit nieuws buigen ze niet wijs hun jonge hoofdjes in een vaag besef van de volwassen ratio die hun wordt aangeboden. “Nee, wij willen niet gelouterd worden door ‘waarheden’ maar elke dag zien als een nieuw cadeautje” had ook op het spandoek kunnen staan. Laat ze na hun eerste ontluisterende ervaring in de liefde weer de straat opgaan, op het spandoek dan een tekst als “de liefde bestaat”. Laten we met zijn allen de straat opgaan en demonstreren, zie nu in gedachte stervende mensen in ziekenhuisbedden of rolstoelen geduwd door verpleegsters, hele straten vol gezucht en gekreun. Ik zie een spandoek met de tekst “het leven bestaat”, daarnaast een nog net niet stervende man met een laatste glans in zijn ogen, op zijn spandoek: “Sinterklaas bestaat”. Ik kijk nogmaals en denk het jongetje van de foto te herkennen 70 jaar later.