Een generale repetitie

De laatste tijd veel muziek gedownload van Ennio Morricone: de bekende componist van filmmuziek voor talloze westerns en andere films. Heerlijk om deze muziek te beluisteren zonder film omdat het leven zelf daardoor meer filmisch wordt. Zoiets als rondfietsen met een ipod en koptelefoon, het zien / de beelden krijgen daardoor een zin die dieper gaat en tegelijkertijd vluchtiger is dan die van het “gewone geluid met beeld”. Een film zonder muziek kan, maar is bijna als een film zonder spelers, zielloos; een decor waar de spanning maar niet wil ontstaan.

Ik denk wel eens dat dit leven slechts een generale repetitie is, of beter gezegd de opname van een leven. De dood hierin is niet meer dan een montageruimte waar gesneden wordt, geknipt en geplakt en dus….de muziek onder de film wordt gemonteerd. De hemel is dan een soort bioscoop waar je de gemonteerde versie van je eigen leven kunt beleven.

De hel?
Een tot in het oneindig herhaalde versie van je geleefde leven (met reclames...)

Het leven is een spel

Ik kom er steeds meer achter, het leven is een spel. Mijn vader gebruikte regelmatig de quote ‘het leven is een spel maar je moet het wel serieus spelen’. Ontdek steeds meer de waarheid achter die woorden…

Ce n'est pas une pipe. Het is een pijp maar het is ook geen pijp, wie kent niet die uitspraak en schildering van Magritte. Was voor mij lange tijd ‘kunst om de kunst’, geleuter op de vierkante centimeter dus…

Al enige tijd spelen er 2 begrippen door mijn hoofd, namelijk absurdisme en realisme. En dan niet als rationeel spelletje maar als ‘paradox van een gevoelde waarheid’.
Absurdisme is volgens de van Dale ‘een richting, vooral in de toneelliteratuur, die het absurde benadrukt’. Absurd is ‘strijdig met de rede, de logica’. Realisme is een ‘levenshouding die van de waarneembare werkelijkheid uitgaat’.
Wordt het u al duidelijk? Allemaal woorden die naar elkaar verwijzen waarbij de een de ander ontkracht en de ander slechts naar zichzelf verwijst. Zo wordt taal bijna wiskunde en zijn we toch weer bij het absurdisme terug (de cirkel is gesloten, blog kan worden opgeheven).

Terug naar die pijp, en ja zoals iedereen al aanvoelt is dit de verbeelding van een taalkundig iets. ‘Taal ontstond ongeveer twee miljoen jaar geleden, toen de voorlopers van Homo erectus symbolisch gingen denken. Dat wil zeggen dat ze abstracte begrippen gingen gebruiken, woorden die niet alleen maar naar concrete voorwerpen verwezen maar ook naar elkaar.’ Woorden (symbolen) hebben dus niet slechts een betekenis maar ook een verwijzing naar andere woorden: ‘Alleen symbolen hebben naast de reference ook sense: betekenis door de samenhang met andere symbolen, als deel van een betekenissysteem. Stoel verwijst aldus ook naar 'tafel', naar het werkwoord 'zitten', en naar welke associatie het verder ook maar bij iemand kan oproepen.’

Zegt u het maar…
Absurd?
Logisch?

Ik denk dat de woorden het leven tot spel maken…

(citaten: mijn vader en Hendrik Spiering in NRC)

Een beetje zoals ik

Mijn Blog gaat echt alle kanten op; verhaaltjes, columnachtige stukjes, foto's en citaten botsen en krioelen door elkaar heen. Het lijkt wel alsof het begint te leven en een beetje wordt zoals ik...en ja, het verlangen een meer samenhangend geheel te zijn deelt uw schrijver dus met zijn Blogje.

Waren de woorden altijd maar zoals ik...