Ode aan een Griep

Zompig dat moeras van het heerlijke verdwijnen, geen denken of voelen maar zweven, alsmaar zweven. Gelukzalig en eeuwig rekken van dat onbeschrijflijke moment tussen de droom en het ontwaken. Ik heb mijn natuurlijke staat ontdekt, of weer gevonden, in flarden zonder betekenis of samenhang. Niet geschoren en in mijn oudste lompen werp ik de realiteit verre van me. Mijn buurman echter is er minder goed aan toe, 'terminaal' hoor ik soms (grinnikend) fluisteren als ongure types zich daar verzamelen. Zijn codenaam 2007, en ach, vaak genoeg lach ik vrolijk met ze mee.