In de middeleeuwen waren eens een ridder en zijn geliefde langs een rivier aan het wandelen. Bij het plukken van een bosje bloemen viel hij door de zwaarte van zijn harnas in het water. Terwijl hij verdronk gooide hij het bosje bloemen naar zijn geliefde en riep "Vergeet mij niet". Deze bloem is verbonden met romantiek en tragiek en werd vaak door vrouwen gedragen als teken van trouw en oneindige liefde.
Bron: Wikepedia
vrijdag 30 november 2007
vergeet-mij-nietje
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
6 opmerkingen:
hoe sneu nu toch!
vraag me plots af hoe de klaproos aan heur naam is gekomen
Ik denk dat de prinses een roos in haar handen had voordat de ridder zijn harnas aantrok...
ja maar kijk! dat maakt deze aflevering van de wikipediaserie over bloemnaams al een stuk draaglijker.
u zegt -of ik lees, wat dondert het- dat de prinses en de ridder
voordat ze met zijn harnas uit wandelen gingen eerst nog heftig de liefde bedreven hebben?
dat hij de zoete woorden die ze alleen nog stamelen kon van haar
lippen heeft gelikt?
billen, heupen, stoten, hijgen?
enzo?
kijk, dan is zijn dood
begrijpelijk en acceptabel.
en ja, een hele klap.
voor prinses roos.
U bent cru...rechtvaardigd zijn dood als een vrouwtjesinsect die -na de liefdesdaad - het mannetje met huid en haar verslindt. Een dankwoord murmelend voor de haar aldus verstrekte eiwitten. Ik zou u met madeliefjes om de oren moeten slaan...
Madeliefjes? We hebben er weer zo een.
maar neen heer!
u lezet mij niet regtig.
ik dacht zus en zo;
na het stormachtig maken van liefde, zijn ze, nog wat wankel en
licht in het hoofd gaan wandelen.
waarom den ridder zulks in zijn harnas deed blijft vooralsnog
onverklaarbaar.
het gewicht ervan is hem evenwel
teveel geworden.
ik denk, beter sterven aan de liefde dan aan een steenpuist,
wat u?
en die madeliefjes.
ik denk ik denk ik denk
een graf
zijn graf
het graf van de ridder
waarop in de zomer de prinses
plots deze kleine witte bloempjes
ontdekte
gegroeid uit de overblijfs'len
van haar geliefde... nee?
sssstttt, al goed, al goed.
Ik was u maar aan het plagen.
Mooi van die madeliefjes.
Ik denk zelf eerder aan een zeer oude vrouw met een nog veel oudere vrouw op een kerkhof. Beidde stram met iets in hun ogen dat geweest is gemengd met tranen van de gure najaarswind. Met een trillende vinger 2 graven aanwijzend zegt de oude vrouw tegen de nog veel oudere vrouw "kijk ma de liefjes". Op een van de graven staat een zwaard in de grond gestoken (als een kruis dus) ,alsof het na al die heldendom toch nog heilig is geworden.
Op het andere graf, net met zijn koppie tussen het onkruid uitkomend, een wit bloemetje. Klein en maagdelijk levend tussen dat wat dood is.
Een reactie posten