Onder Normalen

De hoofdpersoon Billy doet mij aan een medicijnenonderzoek waarbij het middel Allevatrox (antipsychoticum) wordt uitgetest op een groep “proefpersonen”.

‘Ik voel me eigenlijk zo’n beetje hetzelfde,’ zegt Billy. ‘Eerlijk waar.’
‘Geen kleine veranderingen? ‘’
‘Zoals ik al zei: ik voel me hetzelfde.’
‘Helemaal niks dus?’
“Zie ik er zo beroerd uit of zo? ‘
‘Nee hoor, je ziet er prima uit. En trouwens, je hebt hier geen goede en foute antwoorden.’
‘Nou, ik voel me prima. Ik voel me zo’n beetje hetzelfde.’
‘En hoe is dat?’
‘Hoe het is om me hetzelfde te voelen?’
‘Je voelt dus niks anders?’
“Nou goed, ik erger me,’ zegt Billy over het gesprek. ‘Maar pas sinds kort.’
‘Kijk, dat is al iets, Geërgerd,’ Honeysack schrijft het op.
‘Heel geërgerd,’ zegt Billy.
Honeysacks onderstreept het woord. ‘Laten we het eens over die ergernis hebben.’
‘Laten we dat in godsnaam niet doen.’
‘Nee, ergernis is een echte reactie. Geërgerd zijn. Geïrriteerd. Kort aangebonden, Gefrustreerd, Superieur. Hoe zou je ergernis omschrijven? ‘
‘Wacht eens even,’ zegt Billy. ‘Ik heb niks gezegd over me superieur voelen.’
‘Inferieur dus? ‘
‘Alleen maar geërgerd.’
‘Maar er zit iets van superioriteit in ergernis, iets van boven het ergerlijke staan.’
‘Kunnen we het gewoon op “geërgerd” houden?’ vraagt Billy, nog geërgerder.
‘Tuurlijk, Tuurlijk.’ Dokter Honeysacks krabbelt een lange notitie neer. ‘Alleen…’

Uit: "Onder Normalen" door David Gilbert