Retorisch

Zat vanavond mijn "oude gedichten" eens door te lezen. Vind het volgende gedicht toch nog steeds erg mooi, daarom hier als uitzondering iets "uit de oude doos".

Retorisch

Schuchter kruipt dit leven
aan mij voorbij gaan vogels
in luchtgebaren streling
vederlicht grijswit
zuchtend blauw
beklim ik niet geschoren
duintoppen, handen achteloos
in steekzakken van verleden
tijd twee kwartjes
verkleurde pasfoto treurig
glimlachend de branding
als bestorven woorden
lippen prevelen:

"waaraan sterft de tijd?"