Flessenpost

Ik zit vanavond met het invallende duister op het terrasje van mijn woonbootje. Een beetje de oude Grolsch-reclame na te doen zeg maar (biertje, shaggie, peinzend en dromend uitkijkend over het water.) Traag en galant komt het van verre aangedreven, klein nog maar al wel duidelijk zichtbaar als fles. Het water is spiegelend vlak, het licht op zijn mooist en met de flessenpost-gedachte spelend volg ik zijn langzame naderbij komen. Als de fles mij tot een meter of 3 genaderd is blijft hij onbeweeglijk op dezelfde plek drijven. De alcoholisten onder u zullen dit effect misschien kennen maar voor mij is dit de eerste keer dat het lijkt alsof een fles me aankijkt. Er zit geen kurk of dop op de hals en ook geen briefje van een drenkeling of oosterse schone wordt omvat door het glas. De fles oogt zo wijs en rustiek en in een moment van bijna mystieke schoonheid realiseer ik me: dit is leegte!

Met een glimlach van oor tot oor neem ik een slokje van mijn bier.