Begroetingen

De titel "handshake" van mijn vorige blogje, met als metafoor de oppervlakkigheid van veel moderne relaties, (pffff, sorry klinkt nogal opgeblazen...) deed mij nadenken over de begroeting in het algemeen. "Handshake" is zo'n mooie titel omdat het al een oppervlakkigheid c.q. zakelijkheid suggereert.

Vroeger was het in mijn familie de gewoonte dat de mannen elkaar een hand gaven als ze elkaar begroeten, als een man een vrouw begroete was het en die hand en 3 zoenen, bij 2 vrouwen kan ik het niet helemaal meer terughalen (die 3 zoenen maar met of zonder hand?). Als eerste daad van breken met de conventie besloot ik die man/vrouw begroeting een andere draai te geven, dus geen hand meer maar 2 handen op haar schouder en 1 of 2 zoenen, al naar gelang mijn stemming. Het gevolg hiervan was regelmatig enig ongemak bij de dames, zweefde daar zo’n loze hand bij mijn buik en ook die zoen die ergens in de lucht belande gaf zwaarte aan de atmosfeer. Later toen ik in Amsterdam studeerde, werd het gebruikelijker dat je als man ook een andere man ter begroeting kon zoenen en omhelzen. De eerste keren echter dat ik ook mijn vader zo begroete voelde ik zijn lichaam verstijven en voelde dit niet echt gemakkelijk. Alles went, zelfs een vent, dus later voelde dit steeds beter. Zo langzamerhand begroet ik mensen zoals het op dat moment "is", dit kan dus oplopen van “hoi” tot een hand, tot 1, 2 of 3 zoenen, een omhelzing, een heftige tongzoen of een klap op iemand zijn schouder.

Toen ik jaren geleden in India/Nepal was maakte ik daar kennis met “Namaste”, wat zoiets betekent als “ik groet de god in u”. Hierbij worden de handen tegen elkaar geplaatst voor de kin of de borsten, met een lichte buiging van het bovenlijf. Lang heb ik dit als een ideale begroeting gezien totdat ik inzag dat dit net zo goed binnen conventies is afgebakend en dus alleen als “exotisch ideaal” te handhaven:

“Namaste is the traditional greeting in Nepal. A person places his or her palms together—with the fingers up—in front of his or her chest or chin and says “Namaste,” or Namaskar to superiors. Adults do not use the Namaste greeting with children. In informal situations, one might raise the right hand in a salaam gesture, which is similar to a salute, for both greetings and farewells. At formal social gatherings, a guest may be adorned with a mala, which is a flower garland, when greeted. In certain Buddhist communities, a khada (white cotton scarf) may be offered instead of a mala. The Nepalese generally do not shake hands, although some men may shake hands with Westerners or each other. In greetings, it is respectful to use titles (such as “Professor,” “Doctor,” or “Director”) or the suffix -jee (or -jye) with the last name. The Nepalese usually ask permission before taking leave of others.”

Kortom: de mazzel

(zoals bij alles, gaat ook dit weer om de intentie i.p.v. over de vorm...)