Een zware jas, zwart-wit geblokt, maar dan in een variant zoals die 40 jaar geleden in de mode was. Een formaat handtas in haar linker hand waar elke sporter jaloers op kan zijn (oh gaaf, kunnen ook mijn reservevoetbalschoenen mee!), de rechtervingers omvatten een massief houten wandelstok. Haar voeten wijzen iets uit elkaar, alsof ze op haar leeftijd nog alle kanten op wil kunnen, dit effect wordt nog versterkt als ze schuifelend van de stoep het fietspad op gaat. Haar rug is zo gebogen dat ik me verwonder dat er toch een nieuw soort evenwicht is gevonden, of haar hoofd is niet zwaar genoeg om haar voorover te doen vallen, kan natuurlijk ook!? Haar nek heeft zich bij dit alles neergelegd en volgt de baan van de rug waardoor haar ogen slechts de tegels vlak voor haar voeten kunnen zien.
Er komt een brommer langs en ik zie dat oude lichaam nog meer verstijven, ze staat stil totdat het gevaar geweken is waarna ze met al haar vermogens het hoofd iets op weet te heffen om rondom zich te kijken: de kust is veilig. De laatste meter tot het zebrapad (weer op een stoep aangekomen) verlopen zonder incidenten. Weer even die krachtsinspanning om naar het stoplicht te kijken, het is rood.
Auto’s rijden langs, de een nog glimmender en nieuwer dan de ander.
Ze is verdwenen na mijn laatste slok koffie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten