Een generale repetitie

De laatste tijd veel muziek gedownload van Ennio Morricone: de bekende componist van filmmuziek voor talloze westerns en andere films. Heerlijk om deze muziek te beluisteren zonder film omdat het leven zelf daardoor meer filmisch wordt. Zoiets als rondfietsen met een ipod en koptelefoon, het zien / de beelden krijgen daardoor een zin die dieper gaat en tegelijkertijd vluchtiger is dan die van het “gewone geluid met beeld”. Een film zonder muziek kan, maar is bijna als een film zonder spelers, zielloos; een decor waar de spanning maar niet wil ontstaan.

Ik denk wel eens dat dit leven slechts een generale repetitie is, of beter gezegd de opname van een leven. De dood hierin is niet meer dan een montageruimte waar gesneden wordt, geknipt en geplakt en dus….de muziek onder de film wordt gemonteerd. De hemel is dan een soort bioscoop waar je de gemonteerde versie van je eigen leven kunt beleven.

De hel?
Een tot in het oneindig herhaalde versie van je geleefde leven (met reclames...)